Pauw

We verblijven hier op een soort landgoed, nou ja landgoedje. We hebben onze tenten opgeslagen in een van de bijgebouwtjes. Ooit een ‘cave’  voor de cider, nu een plezierig vakantiehuisje van alle gemakken voorzien. Een goed geoutilleerde keuken, een ruime woonkamer met tv en Internet(!) en op de bovenverdieping twee ruime slaapkamers, waar we er maar een van nodig hebben. Maar die gebruiken we dan ook goed. Er worden gaten in de dag geslapen.
Het idee van een landgoed wordt verstrekt doordat het hele complex stevig ommuurd is en afgesloten wordt door een elektrische poort die zich met een afstandbediening laat openen. Dicht gaat hij na een minuut weer vanzelf. Deze week hebben wij het rijk alleen. De landheer en zijn vrouw zijn met vakantie en nu maken wij de dagelijkse ronde over het terrein. Even kijken hoe het met de kippen gaat, even de kangoeroes gedag zeggen. Ja, er huppen twee van die beesten hier rond, waarvan er een een kleintje in haar buidel torst. De pauw hoeven we niet gedag te zeggen. Die komt van tijd tot tijd even op ons terras poolshoogte nemen. Als je een pauw op je erf hebt rondlopen dan mag je, hoe bescheiden ook, van een landgoed spreken.
Een pauw in het Frans is ‘un paon’. Wat mij betreft in beide talen een onomatopee, want herhaaldelijk horen wij hem (of haar, want zover gaat mijn pauwenkennis niet) luidkeels “Paon” roepen.
De dagen zijn lui op ons landgoed. Straks zullen we naar de kust rijden. Het belooft een mooie dag te worden. En vanavond is er een orgelconcert in de kathedraal van Vannes. We hoeven onze traditie van dinsdagse orgelconcerten niet te onderbreken. Soms is vakantie net als thuis. Alleen op een andere plaats, in een ander taal. Ook al lijken sommige woorden heel veel op elkaar. In de verte hoor ik de pauw roepen. Zijn eigen Franse naam: “Paon.