Paus

Het bord is van de schoot. Ik kijk naar ‘Man bijt hond’. Onder in beeld verschijnt een mededeling. Er is nu een extra journaal op Nederland 1. Ik schakel over en val in het gebeier van de klokken van de Sint Pieter in Rome en zie heel veel witte rook uit een klein schoorsteentje komen. De kardinalen zijn er uit, er is een nieuwe paus gekozen. Ik weet dat ik de komende uren aan de tv gekluisterd zal zitten. Ik heb teveel aan de Kerk beleefd om dit aan  mij voorbij te laten gaan. Ik heb prachtige tijden meegemaakt, ik heb me in de steek gelaten gevoeld, verguisd zelf. Ik weet dat ik er nooit helemaal los van zal kunnen komen. De Kerk zit onder mijn huid.
Meer dan een uur duurt het voor dat de nieuwe paus op het balkon verschijnt. Dan weten we wie het is. Ik raak ontroerd door zijn presentatie. Heel even heb ik het gevoel dat het misschien dan toch allemaal wel weer goed kan komen. Dat deze man als vertegenwoordiger van een kerk met onmenselijke en daardoor onhaalbare idealen weer ruimte zal laten voor gesprek, zonder verkettering en vernedering. Op facebook is het commentaar vooral negatief. Natuurlijk is er van de kerk in leerstellig opzicht niets te verwachten. Kardinaal Willebrands vertrouwde mij ooit toe dat moraaltheologen al eeuwen lang niet anders doen dan elkaar overschrijven. Dan weet je dat je geen verandering hoeft te verwachten. En Ferguson leerde mij  dat veranderingen nooit in de kern, maar altijd aan de periferie optreden. Van Rome lijkt dus niets te verwachten.
De nieuwe paus is een jezuïet. Lang geleden kreeg ik op de Sociale Akademie (ja met een k)  filosofie van Pater Martinianus. Hij leerde ons over een andere jezuïet, Pierre Theillard de Chardin. Heel misschien heeft de nieuwe paus een van zijn door Rome ontraden boeken van zijn ordegenoot toch  op zijn nachtkastje liggen. Een uitspraak van de Franse filosoof is dat “Liefde is de ander de ruimte te geven zich zelf te zijn.” Wie weet wat er te gebeuren staat.