Twee jaar geleden organiseerde een vriendin een ‘lentepodium’. Zij nodigde vrienden en bekenden bij haar thuis uit om iets te laten zien of horen. Kon van alles zijn. Een gedicht, een tekst, een stukje muziek. Dat werd toen een een gezellige bijeenkomst met verrassende ontmoetingen. Het succes van toen leidde tot een vervolg. Niet meer bij haar thuis, maar in een pandje dat zich Cultuurhuis van de stad noemt. Het is een pand waar voor mij heel veel jeugdherinneringen aan zijn verbonden. Het ligt schuin tegenover mijn geboortehuis en was in de tijd dat ik daar als kind woonde de paardenstal van een expediteur die niet alleen een vrachtwagenvloot had, maar ook nog met paard en wagen in de stad rond reed. Grote stoere paarden en een in mijn kinderogen van toen reusachtige voerman. Toon was zijn naam. En soms denk ik mij te herinneren hoe hij mij hoog optilde en naast hem op de bok zette. Maar het kan net zo goed zijn dat ik alleen maar hoopte dat hij dat zou doen en dat die hoop zich nu vertaald heeft in een herinnering van wat nooit gebeurd is.
Gistermiddag was er dat ‘lentepodium’. Ik maakte kennis met mensen die enthousiast vertelden over wat hen bewoog en bezig hield. Van animatiefilm tot discjockeyen, van cello spelen (nog even oefenen) tot decoratieschilderen. En alles daar tussen in.
Hoogtepunt van de middag was voor mij toch wel het optreden van een kipppenliefhebber. Hij kwam met drie van zijn hanen, die hij uitnodigde voor een kraaiwedstrijd. De hanen hadden fraaie wedstrijdnamen. Er waren twee gigantische beesten bij en een klein en vinnig haantje met de alles zeggende naam Patser. Die won dan ook glansrijk. In drie minuten tijd kraaide hij hoog en schel wel 17 keer. De twee dikke hanen lieten in die tijd niets van zich horen en keken wat verdwaasd als zij de schelle kraai van Patser hoorde.
Ik vraag me af wat het wil zeggen dat het hoogtepunt vanĀ die middag het gekraai van een haantje was en daarmee de presentaties van de andere optreders in de schaduw stelde. Is het echt zo dat patsertjes de wereld gaan veroveren?
Archieven
- oktober 2021
- juli 2021
- mei 2021
- april 2021
- maart 2021
- februari 2021
- januari 2021
- december 2020
- november 2020
- oktober 2020
- september 2020
- augustus 2020
- juli 2020
- juni 2020
- mei 2020
- april 2020
- maart 2020
- februari 2020
- januari 2020
- december 2019
- november 2019
- oktober 2019
- september 2019
- augustus 2019
- juli 2019
- juni 2019
- mei 2019
- april 2019
- maart 2019
- februari 2019
- januari 2019
- december 2018
- november 2018
- oktober 2018
- september 2018
- augustus 2018
- juli 2018
- juni 2018
- mei 2018
- april 2018
- maart 2018
- februari 2018
- januari 2018
- december 2017
- november 2017
- oktober 2017
- september 2017
- augustus 2017
- juli 2017
- juni 2017
- mei 2017
- april 2017
- maart 2017
- februari 2017
- januari 2017
- december 2016
- november 2016
- oktober 2016
- september 2016
- augustus 2016
- juli 2016
- juni 2016
- mei 2016
- april 2016
- maart 2016
- februari 2016
- januari 2016
- december 2015
- november 2015
- oktober 2015
- september 2015
- augustus 2015
- juli 2015
- juni 2015
- mei 2015
- april 2015
- maart 2015
- februari 2015
- januari 2015
- december 2014
- november 2014
- oktober 2014
- september 2014
- augustus 2014
- juli 2014
- juni 2014
- mei 2014
- april 2014
- maart 2014
- februari 2014
- januari 2014
- december 2013
- november 2013
- oktober 2013
- september 2013
- augustus 2013
- juli 2013
- juni 2013
- mei 2013
- april 2013
- maart 2013
- februari 2013
- januari 2013
- december 2012
- november 2012
- oktober 2012
- september 2012
- augustus 2012
- juli 2012
- juni 2012
- mei 2012
- april 2012
- maart 2012
- februari 2012
- januari 2012
- december 2011
- november 2011
- oktober 2011
- september 2011
- augustus 2011
- juli 2011
- juni 2011
- mei 2011
- april 2011
- maart 2011
- februari 2011
- januari 2011
- december 2010
- november 2010
- oktober 2010
- september 2010
- augustus 2010
Links
kukeleku