Paterswolde

Ik was nog nooit in Paterswolde geweest. Er was tot voor kort nog geen reden geweest om naar Paterswolde te gaan en nu eigenlijk nog steeds niet. Maar ik ben nu net terug uit Paterswolde. Twee nachten logeerden Gade en ik in het Familiehotel Paterswolde. Een paar maanden geleden had Gade bij een hotelketen een voucher gekocht dat een aanzienlijke korting gaf op een verblijf in een van de bij die keten aangesloten hotels. Gade liet haar oog vallen op het Familiehotel in Paterswolde. Op naar Paterswolde, het ons verder onbekende noordelijkste puntje van Drenthe, vlak tegen Groningen aan. En Groningen was nu net de plaats waar mijn Neef en zijn vrouw waren neergestreken na een buitenlands avontuur. Paterswolde was dus een uitstekende uitvalsbasis om een familiebezoek in het hoge noorden af te leggen.
We kregen een riante kamer toegewezen, maar de kamer had een voor mij letterlijk onoverwinbaar euvel. Om onder de douche te kunnen moest ik in de badkuip klimmen, een voor mij schier onmogelijke opgave. Dat de kamer aan het einde van een hele lange gang lag was nog een te overwinnen obstakel, maar een douche in het bad? Navraag bij de receptie leerde dat er een invalidekamer was, aangepast aan de gehandicapte medemens. Zelden lekkerder gedoucht. Ik kwam werkelijk handen tekort om mij te kunnen vastgrijpen aan al de beugels en steunen die in die doucheruimte gemonteerd waren als steun in mijn wankele bestaan.
Fris gedoucht op familiebezoek naar Neef en vrouw. Zij delen het riante herenhuis met een bevriend echtpaar. Neef vertelt dat wij dat paar al eerder hebben ontmoet en dat zij zo’n 20 jaar geleden onze buren waren op een camping in de Franse Vercors en dat een van hun kleine kinderen op een nacht de hele camping had wakker gehouden door haar gehuil. Gade noch ik hebben enige herinnering aan dat voorval, maar het moet wel kloppen, zeker als wij details over de camping uitwisselen met onze tijdelijke buren van destijds, nu de huisgenoten van Neef en vrouw. Ik moet het toen met de tijdelijke buren van toen ook over Neef gehad hebben, die net als zij kinderen uit een ver land geadopteerd hadden. In hun verhalen leefde ik toen voort als ‘Oom Jan’. Ik heb geen spoortje van herinnering meer aan dat gebeuren, Gade evenmin.
Ik vraag me af of ik mij over 20 jaar nog iets herinner over mijn bezoek aan Groningen vanuit Paterswolde? Waarschijnlijk is dat dan ook verdwenen in het zwarte gat van vergeten herinneringen.