Passie

Pas op het bijna allerlaatste moment besluiten we te zien of er nog kaartjes voor de Matthäus Passion te krijgen zijn. Wie zien een uitzending van ‘De Week Draait Door’, helemaal gewijd aan de Passion. Dat is de reden. We kopen twee kaartjes. Als we ze bestellen is het al zo goed als uitverkocht. Het amphitheater, de zaal en het eerste balkon zijn al helemaal vergeven. Zo komen we terecht op het tweede balkon. Zeg maar het schellinkje, waar toch de volle prijs voor moet worden betaald. Logisch, want ook daar op rij 47 hoor je het uitstekend, misschien nog wel beter dan op rij 1 of 2 in de zaal.
Het is wel een hele klim naar boven en je moet ook geen hoogtevrees hebben. Ergens in de verre diepte is het toneel, volgestouwd met de drie koren en het orkest. Mensen naast ons hebben een  toneelkijker. Ik vraag me af of je daar nu echt veel beter mee hoort.
Het licht dempt. De muziek begint. Het koor zingt: “Kommt, ihr Töchter, helft mir klagen!” Meer dan drie uur dompel ik mij in het lijdensverhaal. Ik constateer bij mijzelf dat niet alleen de muziek mij raakt, maar ook het verhaal zelf. Zo vaak al gehoord ontroert het mij weer. Dat verhaal van eenzaamheid, vertwijfeling, verraad. Een verhaal verteld in oude woorden. Avondmaal, Hof van Olijven, bloedgeld, zilverlingen, Golgotha, kruisdood. Van “Kunt gij niet een uur met mij waken” tot “Het is volbracht”.
De tekst grijpt mij aan.
De laatste tijd zing ik vaak een liedje van Claudia de Breij. Mag ik dan bij jou. Dat eindigt met: “En als het einde  komt en ik dan bang ben, mag ik dan bij jou. En als het einde komt en ik dan alleen ben, mag ik dan bij jou…” Een liedje dat mij steeds weer raakt. Maar vanaf nu doet dat ook koraal 72 uit de Passie: “Wenn ich einmal soll scheiden, so scheide nicht von mir! Wenn ich den Tod soll leiden, so tritt du dann herfür.”
De Passie eindigt. “Ruhe sanfte, sanfte ruh!” En dan is er jammer genoeg geen stilte. Maar luid en lang applaus, als ware de Passie een musical. Ik vind het geen pas geven. Applaus na de Matteüs.