Passacaglia

Ik was gisteren bij een jubileumconcert. Het was dinsdagavond, dus ik zat weer in de Stevenskerk waar Jetty Podt, de organiste van de kerk met een heel mooi concert haar zilveren jubileum vierde. Vijfentwintig jaar was zij verbonden aan de kerk en met dat prachtige Königorgel. Ik hoop door er geregeld over te schrijven nog meer mensen naar die concertavonden te lokken. Orgel luisteren is elke keer weer een muzikaal avontuur. Het concert werd omkranst door drie heel korte toespraakjes. Muziek heeft geen letters nodig.
De jubilaris speelt de prachtige en onthutsende Passacaglia van Jan Welmers. Muziek die mij tot op het bot raakt. Ik luister met mijn ogen dicht. Het is of mijn leven aan mij voorbij trekt. De muziek is een illustratie, een verklanking van wat ik allemaal ooit meemaakte. Lieflijk en onstuimig. Als die muziek op mijn begrafenis wordt gespeeld is er geen toespraak meer nodig. Dan is alles gezegd.
In haar dankwoord refereert de jubilaris aan haar 25 jaar bij de Stevenskerk. 25 jaar. Zolang ken ik Gade ook. Een onverwachte parallel. De lieflijke passages in de Passacaglia? Maar dat onstuimige einde. Moet dat nog komen? Op die manier?
De organiste vertelt dat er over 13 jaar weer een groot jubileum te vieren is. Groter nog dan dat van vandaag. Dan wordt het Königorgel 250 jaar. Orgels gaan langer mee dan mensen, bedenk ik mij. De organiste spreekt de verwachting uit ons allemaal bij die verjaardag, die vast groots gevierd zal gaan worden, te treffen. Over 13 jaar! Dan is het 2026. Dan ben ik, bij leven en welzijn, 80! Welk een ongekend perspectief als er dan nog leven en welzijn zou zijn. Ik durf er niets onder te verwedden, dat ik dat nog zal meemaken. Maar wat zou het, het Königorgel haalt ook zonder mij  de 250 jaar wel en ik kan nu nog heel vaak naar de Passacaglia luisteren via www.jettypodt.nl/mp3/welmers_passacaglia.mp3.