Parallel

Ogenschijnlijk is dit een maandag als alle maandagen. Im Westen nichts Neues, net zo min als in het oosten en elke andere windstreek. Alle dagen verglijden in een zelfde regelmaat met een op elkaar gelijkend ritueel. Een eenduidig bestaan. Lijkt het. Maar als ik zo’n dag eens onder een microscoop leg en op enig moment scherp stel gebeurt er veel, heel veel  op dat zelfde moment. Wij zijn gewend van tijd tot tijd leven. Achter elkaar. Het is ons maar heel af en toe gegeven door de tijd heen te kijken. Het lukt mij niet om alles in samenhang gelijktijdig met elkaar te zien, te beleven. Ik reis hooguit door de tijd en kan dat alleen maar in zijn achteruit.
Ik lees aan het ontbijt mijn krant. Ik lees het verslag van de voetbalwedstrijd Ajax-PSV en zonder enige moeite zie ik de beelden terug en voel weer wat ik voelde toen ik op TV naar die wedstrijd kijk. Ik lees, denk aan de wedstrijd en eet mijn boterham met kaas. Ik zit aan de ontbijttafel, maar ben ook weer in het lege voetbalstadion. Op dat ene moment ben ik toeschouwer, krantenlezer en ontbijteter. En boven , door en onder dat alles denk ik ook nog aan een oud-collega die op dat zelfde moment een heel zware medische ingreep ondergaat. Ik ben dus gelijktijdig bezig in wel drie, vier parallelle werelden. En wat valt er van buiten aan te zien op deze maandagochtend? Niets meer dan oude man die een boterham etend de krant leest. Saai bestaan.
De saaiheid van het bestaan heeft oneindig veel lagen. Lagen die opgebouwd zijn uit dat was en de saaiheid diepte en kleur geven. Lagen die het fundament vormen voor dat wat komen gaat en wat nauwelijks zal lijken op wat we verwachten. Hoe graag we dat misschien ook wel zouden willen. De toekomst laat zich niet herinneren, daar heeft ze geen tijd voor. Er is overal nog zoveel te doen.