Paradox

Ik heb weer wat afgesloten. Dat is iets wat ik de laatste jaren met regelmaat en genoegen doe. Het is of ik mijn bestaan aan het leeg bezemen ben van overbodige ballast. Dat lijkt iets van ach en wee en wat sneu nu toch, maar het tegendeel is waar. Het schept ruimte en het echte bestaan is toch het voorbij kunnen gaan aan de grenzen die tijd en ruimte je stellen. Vandaag heb ik mijn NS-abonnement voordeeluren en het daarbij horende abonnement keuzedagen opgezegd. Ik kan mij niet meer heugen wanneer mijn laatste treinreis was. Dat is vast al een jaar of wat geleden en al die jaren betaalde ik keurig mijn abonnementsbijdragen zonder er ook maar een kilometer van te profiteren. Zondegeld. Het opzeggen ging tamelijk gemakkelijk. Een telefoontje naar de kantenservice lijkt voldoende en dan is er weer een periode in mijn bestaan afgesloten, mijn leven als NS-abonnementhouder is voorbij. Het enige wat ik nu nog moet doen is mijn opzegging activeren. Ik vind dat een mooie paradox, dat ik iets moet activeren om het te kunnen stoppen. Mijn opzegging moet geactiveerd worden bij een NS-kaartautomaat, dan pas heb ik echt opgezegd. Gade moest vandaag met de trein. Ik heb haar gevraagd mij abonnement te de-activeren, maar de kaartjesautomaat begreep niet wat die moest doen. Misschien was het nog niet tot alle automaten doorgedrongen dat mijn ov-chipkaart van een aantal abonnementen ontdaan moest worden. De komende dagen nog maar eens proberen.
Ik sluit natuurlijk niet uit dat ik ooit nog de trein zal pakken, maar dan moet ik de volle mep betalen. Maar gezien het aantal reizen dat ik maak verdien ik er per saldo op. En de drie jaar dat ik betaalde zonder te reizen beschouw ik maar als een gift aan de NS. Een kleine bijdrage om hun tekorten wat aan te kunnen zuiveren. Ik heb het beste met hen voor.