Parade

In Noord-Korea zijn ze er gek op. Tenminste dat veronderstel ik, want anders zouden ze er daar niet om de haverklap eentje houden. En ik moet toegeven dat ik het ook wel spectaculair vind. Zo’n immens plein omgetoverd in een gigantische choreografie van marcherende militairen met passen die voorgeschreven lijken door Monty Python’s Ministry of Silly Walks. Op You Tube is er een film van meer dan een uur te zien, een reportage van een van de Noord-Koreaanse massaparades. Ik heb er een paar minuten naar gekeken, langer kon niet, want  een overdosis parade is fnuikend voor je kritische zin en al gauw begin ik genoeg te krijgen van het gebral, het opgeblazen patriottisme dat van het scherm rolt. Het is te veel. Te veel applaus, te veel militairen, te veel gedweeë volgzaamheid in een te strak keurslijf. Spontaniteit vermorzeld onder duizenden soldatenlaarzen. Maar, ik moet het toegeven, het is ook een ‘hidden pleasure’. Zo’n parade trekt me aan en stoot me af. De paradox van de parade.
In Frankrijk kennen ze hun jaarlijkse parade ter gelegenheid van de Quatorze Juillet. En vandaag staat in de krant, in alle kranten, dat de president van Amerika ook een parade wenst en het Miniserie van Defensie opdracht heeft gegeven zoiets naar Frans model te organiseren. Valt me nog mee dat hij niet voor het model Pyongyang heeft gekozen, want hij lijkt me toch typisch ook iemand van te groot, te veel. Maar hij heeft wel al te verstaan gegeven dat zijn parade die van Parijs dient te overtreffen. Het is toch niet voor niets ‘America First’ zal hij wel gedacht hebben.
Ik heb een tweeslachtige verhouding met parades. Presenteerde jarenlang de Nijmeegse vlaggenparade, officiële opening van de Vierdaagse. Een parade die nooit werd wat het eigenlijk moest zijn en waarvan het draaiboek meer beloofde dan op de grasmat te zien was. Parachutisten die op het dak van het stadion landden, uit de pas lopende wandeldelegaties, zangeressen die een wel zeer valse versie van  het volkslied brachten. Een parade met een rafelrandje, maar mij toch duizend keer liever dan die gladgestreken manifestatie van dwingelandij  en onderdrukking van Noord-Korea.
Parades, geef mij maar de Parade in ‘s-Hertogenbosch, terrasje en een koffie met Bossche bol.