Parade

Ik heb nog even getwijfeld of ik al dan niet naar de Vlaggenparade, de officiële opening van de Vierdaagse, zou gaan. Elf jaar was ik daar omroeper van dienst. Dit jaar heb ik de pijp aan Maarten gegeven. Zonder pijn in het hart. Ik vind het een goede zaak om niet ergens zo lang actief te blijven dat men je eigenlijk overbodig vindt. Gewoon ophouden, omdat je het wel gezien hebt. Dat was met de Vlaggenparade zo en ook met het commentaar geven bij de vrijdagse intocht. Het neemt ook het idee weg dat je onmisbaar zou zijn. Ik heb in mijn leven twee grote ontdekkingen gedaan. De ene heb ik net genoemd: je bent niet onmisbaar, nergens. Een geruststellende gedachte dat de mensheid doorgaat met dezelfde fouten te maken, ook als jij er niet meer bent.
De andere ontdekking heb ik jaren geleden al gedaan. Dat je niet altijd zult bereiken  wat je had gedacht te kunnen worden. Ooit was ik zo ambitieus dat ik dacht dat er voor mij geen grenzen zouden zijn, dat ik zou kunnen worden wat ik wilde. Mooi niet. Langzaamaan, maar lang niet altijd geleidelijk, komt het besef dat er grenzen aan je mogelijkheden zijn. Je stelt  de ambitie bij. Ik heb dat wel eens omschreven met doel gehaald, lat later gelegd. Ik geloof niet in het ongebreideld hoog leggen van latten als een uitnodiging om het beste uit je zelf te halen. Soms, misschien wel heel vaak, ligt het beste van je zelf een paar treetjes lager. Geruststellende gedachte.
Natuurlijk was ik benieuwd naar het verloop van de Vlaggenparade en dacht die rechtstreeks via  Internet te kunnen zien. Zou via Vierdaagse TV kunnen. Maar het beeld bleef zwart. Ik heb niets gezien. Misschien is dat ook wel goed. Je hebt maar heel weinig fantasie nodig om de Vlaggenparade-film voor je geestesoog af te draaien. En het stemgeluid dat er bij hoort is me al tientallen jaren zeer vertrouwd.