Pantoffels

Lunchbezoek. Een vriend uit de grote stad U komt met zijn vriendin en zijn twee dochters op bezoek. Even maar, ze hebben familiedag hier in de buurt en nemen de gelegenheid te baat om ook even bij ons langs te komen. In een ver verleden waren hij en Gade buren van elkaar. Dat was nog voor hij kinderen kreeg en er een andere vriendin nog in zijn leven was. We zijn nu jaren verder, wat heet levens verder. Het is goed om hem en de zijnen van tijd tot tijd te zien. Ik verheug me steeds weer om W te ontmoeten. W geeft inhoud aan het woord vriendschap. En doet dat nu ook nu hij met zijn vriendin op bezoek is, samen met zijn twee prachtige dochters, die, ik ken hen van hun geboorte, inmiddels een kop groter zijn dan ik ben. Eentje verontschuldigt zich voor het feit dat ze hakken aanheeft. Dat maakt mij nog kleiner. 17-jarige die boven mij uit torent en zich neigt bij de begroeting.
Ik oogst bij haar veel succes met de pantoffels die ik aan heb. Fel roze exemplaren met een grijs randje en witte vilten zolen, rechtstreeks uit Frankrijk, uit de Charente, het departement bekend om zijn pantoffelproductie. Zo bekend zelfs dat daar een pantoffel geen ‘pantoufles’ heet, maar ‘charentaise’. Ik ben aan deze soort gehecht, het is al mijn tweede paar. De dochter waardeert mijn charentaises zeer. Nu is het gelukkig ook zo’n bezoek waar je geen schoenen voor hoeft aan te doen, maar gerust  je zondagse sloffen aan kunt houden. Geeft ook de graad van initmiteit van de vriendschap aan. Je hoeft niets extra’s te doen, je kunt het letterlijk en figuurlijk op je sloffen af. Ontspannen, zoals het in een goede vriendschap hoort.
Vlak voor het gezelschap vertrekt vraagt de dochter of ze mij in mijn charentaises  mag fotograferen. Waarom niet. Bereidwillig poseer ik. Op de foto zijn ze nog meer roze dan in het echt.