Lunchbezoek. Een vriend uit de grote stad U komt met zijn vriendin en zijn twee dochters op bezoek. Even maar, ze hebben familiedag hier in de buurt en nemen de gelegenheid te baat om ook even bij ons langs te komen. In een ver verleden waren hij en Gade buren van elkaar. Dat was nog voor hij kinderen kreeg en er een andere vriendin nog in zijn leven was. We zijn nu jaren verder, wat heet levens verder. Het is goed om hem en de zijnen van tijd tot tijd te zien. Ik verheug me steeds weer om W te ontmoeten. W geeft inhoud aan het woord vriendschap. En doet dat nu ook nu hij met zijn vriendin op bezoek is, samen met zijn twee prachtige dochters, die, ik ken hen van hun geboorte, inmiddels een kop groter zijn dan ik ben. Eentje verontschuldigt zich voor het feit dat ze hakken aanheeft. Dat maakt mij nog kleiner. 17-jarige die boven mij uit torent en zich neigt bij de begroeting.
Ik oogst bij haar veel succes met de pantoffels die ik aan heb. Fel roze exemplaren met een grijs randje en witte vilten zolen, rechtstreeks uit Frankrijk, uit de Charente, het departement bekend om zijn pantoffelproductie. Zo bekend zelfs dat daar een pantoffel geen ‘pantoufles’ heet, maar ‘charentaise’. Ik ben aan deze soort gehecht, het is al mijn tweede paar. De dochter waardeert mijn charentaises zeer. Nu is het gelukkig ook zo’n bezoek waar je geen schoenen voor hoeft aan te doen, maar gerust je zondagse sloffen aan kunt houden. Geeft ook de graad van initmiteit van de vriendschap aan. Je hoeft niets extra’s te doen, je kunt het letterlijk en figuurlijk op je sloffen af. Ontspannen, zoals het in een goede vriendschap hoort.
Vlak voor het gezelschap vertrekt vraagt de dochter of ze mij in mijn charentaises mag fotograferen. Waarom niet. Bereidwillig poseer ik. Op de foto zijn ze nog meer roze dan in het echt.
Archieven
- oktober 2021
- juli 2021
- mei 2021
- april 2021
- maart 2021
- februari 2021
- januari 2021
- december 2020
- november 2020
- oktober 2020
- september 2020
- augustus 2020
- juli 2020
- juni 2020
- mei 2020
- april 2020
- maart 2020
- februari 2020
- januari 2020
- december 2019
- november 2019
- oktober 2019
- september 2019
- augustus 2019
- juli 2019
- juni 2019
- mei 2019
- april 2019
- maart 2019
- februari 2019
- januari 2019
- december 2018
- november 2018
- oktober 2018
- september 2018
- augustus 2018
- juli 2018
- juni 2018
- mei 2018
- april 2018
- maart 2018
- februari 2018
- januari 2018
- december 2017
- november 2017
- oktober 2017
- september 2017
- augustus 2017
- juli 2017
- juni 2017
- mei 2017
- april 2017
- maart 2017
- februari 2017
- januari 2017
- december 2016
- november 2016
- oktober 2016
- september 2016
- augustus 2016
- juli 2016
- juni 2016
- mei 2016
- april 2016
- maart 2016
- februari 2016
- januari 2016
- december 2015
- november 2015
- oktober 2015
- september 2015
- augustus 2015
- juli 2015
- juni 2015
- mei 2015
- april 2015
- maart 2015
- februari 2015
- januari 2015
- december 2014
- november 2014
- oktober 2014
- september 2014
- augustus 2014
- juli 2014
- juni 2014
- mei 2014
- april 2014
- maart 2014
- februari 2014
- januari 2014
- december 2013
- november 2013
- oktober 2013
- september 2013
- augustus 2013
- juli 2013
- juni 2013
- mei 2013
- april 2013
- maart 2013
- februari 2013
- januari 2013
- december 2012
- november 2012
- oktober 2012
- september 2012
- augustus 2012
- juli 2012
- juni 2012
- mei 2012
- april 2012
- maart 2012
- februari 2012
- januari 2012
- december 2011
- november 2011
- oktober 2011
- september 2011
- augustus 2011
- juli 2011
- juni 2011
- mei 2011
- april 2011
- maart 2011
- februari 2011
- januari 2011
- december 2010
- november 2010
- oktober 2010
- september 2010
- augustus 2010
Links
He Jan,
Lees het nu pas. Mooi en ook ontroerend om te lezen! Het zich verheugen is altijd wederzijds en ik hoop dat dit nog lang mag voorgaan zo. W