Pantoffeldag

Het is al weer een tijdje geleden dat het hele land in rep en roer leek over het feit dat in bejaardenhuizen (of hoe die tegenwoordig ook mogen heten, ver-pleeghuizen misschien wel, of verzorgingstehuizen. Met weinig gevoel voor nuance schaar ik ze maar onder het paraplubegrip bejaardenhuis) en soort gelijke inrichtingen het voorkwam dat mensen bij gebrek aan personeel en eigen mogelijkheden de hele dag in pyjama moesten blijven. Er was geen tijd (lees geld) hen aan te kleden, te verzorgen, laat staan bezig te houden. En wat is een verzorgingshuis waar niet verzorgd kan worden? Een soort mensenasiel, waar pyjamadagen soms ingeroosterd leken te worden. Zo’n verplichte pyjama-dag is natuurlijk niet te vergelijken met de vrijwillige pantoffeldag waar ik mij vandaag op getrakteerd heb.
Gisteravond tuimelde ik werkelijk om van de slaap. De voorgaande dagen waren druk en indrukwekkend geweest. Heel plezierig en aangenaam, vol herinneringen. Dagen om nog heel vaak en heel lang met meer dan genoegen aan terug te denken, maar wel vermoeiend. Ik ben tenslotte niet meer de twintiger die ik 50 jaar gelden nog wel was.
Ik viel al tijdens het journaal van 8:00 uur in slaap en van de quiz die ik dacht te volgen heb ik hoegenaamd niets gezien. Ik kan me zelfs bijna niet meer herinneren hoe ik mijn sponde heb opgezocht, wel weet ik dat ik nog te moe was om mijn tanden te poetsen en dat kwam niet alleen door een bijwerking van een van de medicijnen die ik slik. Voor dat mijn hoofd het kussen raakte, sliep ik al weer verder alseen os. De nacht was lang, de slaap diep en ik beloofde mij  een pantoffelzondag. Een dag van zalig niets doen. Nog een beetje mijmeren over de voorbije mooie dagen, rustig ontbijten en keuvelen met Gade rond de koffie in een mooi beschaduwd plekje in de achtertuin. En verder niets anders dan af en toe de kat aaien en met een half oog kijken naar de finale van Roland Garros. Pantoffeldag, als je er zelf voor kiest is het een geweldig cadeautje aan je zelf.