Padden

Het is nog erg rustig in onze vijver. Waarschijnlijk wachten ze op nog mooier weer of misschien weten ze ook wel dat pas in dit weekend de klok een uur vooruit wordt gezet. Dat zal dan het geheime teken zijn om met wat meer de vijver te komen bevolken. Nu is er nog maar een eenzame pad het misschien nog wat te kille water komen opzoeken. Salamanders zijn er al meer, veel meer. Maar het zal niet lang meer duren of het is een bronstig gekrioel in die vierkante meter vijver. Een niet te stuiten spel van begeerte, van nemen en genomen worden.Een kwakend gebrom zal vanuit het water opstijgen en de natuur krijgt weer zijn jaarlijkse loop.
Wij zitten in het zonnetje, Gade en ik, drinken onze koffie, eten een broodje. De kussens zijn uit het schuurtje gehaald. Het is goed toeven op het bankje en we wisselen prietpraat over vijvers, padden en salamanders. Een gesprek waarop je ook de klok gelijk kunt zetten. Elk jaar om deze tijd, als het weer het weer toelaat om buiten in de zon te zitten voeren we dit gesprek. Over padden, die te vroeg zijn, of te laat, dat we ons nooit kunnen herinneren of ze het vorig jaar nu eerder of later was. Verbazen ons het ene jaar dat ze er al zijn, het ander jaar dat ze er nog niet zijn. Eigenlijk zijn we ook gewoon een stel padden, hechten aan de regelmaat van het bestaan. Maartse zon is de katalysator van dit soort gesprekken. Als die schijnt en warm genoeg is om ons in de net begonnen lente te koesteren is het ook tijd om het over de padden te hebben. Je zou je kunnen afvragen of de padden komen omdat wij het over ze hebben of dat wij er over praten omdat zij naar de vijver komen. En misschien heeft alles wel met alles te maken. De een beïnvloedt het ander en omgekeerd. Wie weet horen we vannacht de padden wel, zoals zij nu ons horen.