Paastocht

Jarenlang heb ik geweten wat ik op paaszaterdag deed. In de afgelopen 10 jaar heb ik er vast en zeker wel vaker over geschreven. Met de mannelijke leden van ons gezin plus andere familieleden, neven, zwagers en zo, wandelden wij vanuit Nijmegen naar de Vossenpels. De Paastocht. De eerste keer dat we dat deden was en 1963. Ik heb daar nog steeds een actieve herinnering aan. In de Vossenpels, een buurtschap onder de rook van de stad en inmiddels daardoor opgeslokt, woonde mijn Oom Jan en Tante Anna. Nu al weer jaren dood. Maar in dat boerderijtje bleven een ongetrouwde neef en nicht van mij wonen. En tientallen jaren bleef dat boerderijtje, ook toen neef Toon er nog maar alleen woonde, het keerpunt van onze jaarlijkse wandeling. We dronken er een kopje koffie en vooruit een borreltje erbij. En elk jaar vertelde we elkaar hoe we genoten van deze traditie en na een uurtje liepen we de vijf, zes kilometer naar de stad weer terug. En elk jaar vertelden we elkaar weer over de vaste gewoontes die er tijdens deze  paaswandeling over de dijk langs de rivier ingeslepen waren. We voelden dat het goed was. En dachten aan al de mensen die ooit meegelopen hadden, mijn vader, broers, zwagers. Door de verhalen die wij elkaar vertelden liepen al die mensen, al jaren overleden, toch weer met ons mee. Hun namen werden genoemd. Theo, Ton, Henk, Frans, Vader. Een stoet, de stad door, via de dijk of de uiterwaarden, dat lag eraan hoe hoog het water in de rivier stond.
De laatste lopers waren mijn neef, mijn achterneef, mijn zoon en ik.  Die tocht ligt al weer een paar jaar achter ons, maar in totaal heb ik hem toch wel vijftig keer gelopen. En toen het lopen niet meer ging haalde ik mijn oude neef met de auto op en aten we tot voor een jaar pannenkoeken in het restaurant aan de dijk. Maar zelfs dat zit er niet meer in. De paastocht is enkel herinnering.