Paarden

Gisteren had ik al geschreven dat ik van plan was iets over paarden te schrijven. Omdat ik vervolgens tot de ontdekking kwam dat mijn blog zijn negende verjaardag vierde is dat er toen niet van gekomen. Ik vond dat de jarige zelf wel even in het middelpunt van de belangstelling mocht komen te staan, dat had ze na zoveel jaren wel verdiend. Maar dat is voorlopig wel weer genoeg, dus over tot de orde van de dag.
Ook vandaag keek ik weer even op tv naar de springruiters in het CHIO in Rotterdam. Het was maar even, want ook al zijn wij op vakantie toch ontvangen wij geregeld bezoek. Vandaag waren de overbuurvrouwen hier voor een lunch die de hele middag in beslag nam. Maar terug naar de paarden. Ik kijk steeds weer met enige verbijstering naar het gracieuze gemak waarmee deze toch kolossale edele viervoeters met ook nog iemand op hun rug over hoge en brede hindernissen springen. Ik vraag me daarbij ook wel eens af of die dieren dat ook echt leuk vinden. Een enkele keer zie je ze weigeren of een hindernis in gort rijden (4 strafpunten). Ik zie ze dan denken van je kunt me wat, ik loop liever om de hindernis heen. Maar meestal zweven zij over de dubbele oxer of driesprong alsof die er niet stond. Ik zelf heb nooit echt paard gereden, behalve dan die ene keer toen ik dienst zat. Ik diende eind jaren zestig bij de 11e Afdeling Rijdende Artillerie, beter bekend als het Korps Gele Rijders. Dit bereden korps hield een oude traditie in stand, een traditie waar paarden een belangrijke rol spelen. Dat betekende ook dat elke rijder ook minstens een middag paardijles kreeg . Ik ook. Boven op dat paard had ik altijd gedacht veilig achter de hals van een paard te zitten, zoals ik mij dat herinnerde van de rondjes op een houten kermispaard in de draaimolen. Maar niets was minder waar. Het echte paardenhoofd zweefde ergens ver weg onder mij en ik keek zonder enige beschutting in de peilloze verten. Mijn paard struikelde wat en ik vloog half uit het zadel. Met moeite kwam ik weer terug op de bedoelde plaats. De adjudant-instructeur riep mij toe: “Mooi hersteld, Roelofs”. Maar ik wist ook dat dat eens maar nooit weer was. Einde van mijn carrière als ruiter. Nu kijk ik met bewondering naar de ruiters, maar nog naar de paarden die na elke sprong overeind blijven.