Overslaan

Als men mij zou vragen welke periode in mijn leven  ik  nog wel eens zou willen overdoen, en wie heeft zich dat nooit eens afgevraagd, dan denk ik dat ik zou kiezen voor de vier jaren dat ik op de sociale academie in Eindhoven zat. Ik koos daar voor de afdeling cultureel werk, een opleiding waarvan ik nu nog steeds denk dat die speciaal voor mij ontworpen was. Wat had ik het daar naar mijn zin. Zowel de school zelf als het randgebeuren daar om heen was spekkie voor mijn bekkie. Illustratief voor mijn genoegen in die jaren is het feit dat nu na meer dan 50 jaar de afstudeerklas van 1968 nog met enige regelmaat bij elkaar komt. WE waren jong, geloofden in ns zelf en de maakbaarheid van de wereld waar wij eens flink aan zouden gaan bijdragen. Ik liep in die tijd stage in Amsterdam bij voor in mijn ogen grootheden als Jan Bronk en Peter Faber. Maar nog belangrijker was dat ik op die academie Els leerde kennen die mij mijn leven lang heel dichtblij bleef. Een leven dat zijn fundament vond in die vier academiejaren en waar ik, nu ik weet dat je de tijd niet terug kunt draaien, nog geregeld, als een povere vervanging  van de onmogelijkheid tot herbeleven, aan terugdenk.
Zijn er nu ook periodes in mijn leven, gebeurtenissen die ik liever had overgeslagen, die er wat mij betreft niet hadden hoeven zijn, die ik liever had overgeslagen? Eigenlijk zijn er dat geen. Ook de minder plezierige momenten van weer een keer in het ziekenhuis hebben toch wel degelijk hun functie gehad. Achter de wolken schijnt toch altijd weer de zon. Maar misschien het wel zo dat als ik over een tijdje, als die tijd mij gegeven is, weer eens terug kijk dan kan ik mij zeer wel voorstellen dat dit vermaledijde jaar 2020 overgeslagen had mogen worden. Dat jaar waarin beperkingen  nodig zijn om te overleven, contacten vermeden moeten worden en er huidhongersnood heerst. Maar je kunt geen tijd overslaan, geen jaar, geen dag, geen minuut. Zelfs als je het zou willen.