Overgang

Jules de Corte zong ooit als antwoord op de vraag waarom de wolken zo snel zijn dat dat een les voor de mens is om hem te leren hoe fictief een grens is. Soms, zoals hier lijkt het alleen maar een lijntje op de kaart te zijn. Bijna bij toeval getrokken en het zou nauwelijks uitmaken of dat lijntje nu een paar meter de ene of een paar meter de andere kant op getrokken was. Het is hier geen mooie rechte lijn, maar hij beweegt als een slordig opgehangen slinger van links naar rechts en dan weer een stukje terug of vooruit. Voor je het weet ben je het land uit , maar ook zo weer in.
We fietsen in dit grensgebied naar een dorpje in dat andere land. Het lijkt daar gelegitimeerder om ‘Kaffee mit Kuchen’ te bestellen dan bij ons koffie met gebak. Misschien omdat Kuchen alledaagser lijkt dan gebak. Kuchen is ‘gutbürgerlich’, gebak klinkt al weer veel deftiger. Wat zo’n lijntje op de landkaart toch al een verschil kan maken.
De grens is hier op talloze plaatsen te overschrijden. Je hebt nauwelijks, zeker als fietser, het idee dat je de grens gepasseerd ben. Er staat geen bordje, hooguit een armetierig rood-wit paaltje die het de autorijder onmogelijk maakt verder te rijden en de grens over te steken. Als fietser heb je nergens last van. We kringelklangelen langs maïsvelden waarvan we niet weten of die nu Duits of Nederlands zijn, van hun of van ons. Het is bijna een onderscheid dat hier langzaam aan vervaagt.
Het terras in de kleine dorpskern is volstrekt tweetalig, meer nog zelfs, want voor cappuccino is nog geen goed Nederlands of Duits equivalent gevonden. Google vertaalt het Italiaanse cappuccino met cappuccino(NL) en Cappuccino(D). Europa lijkt even dichterbij dan ooit. Op de terugweg rijden we over een voortreffelijk fietspad dat, vast met steun uit Brussel, is aangelegd  naast een niet meer in gebruik zijnd spoorlijntje. Er staat een groot bord. “WELKOM IN NEDERLAND”. Verder geen hek, slagboom of grenspaal. En ik ervaar hoe fictief een grens is, zelfs bij een wolkeloze hemel.