Overdracht

Ik ben sinds kort een zo goed als ambteloos burger. Een van de laatste vrijwilligersfuncties die ik nog had heb ik beëindigd. Ik heb zo goed als niets meer te doen. Ik was penningmeester van een werkgroep die zich bezighield met realiseren van  literaire citaten in de buitenruimte. Dat penningmeesterschap stelde niet veel voor. Ik sluisde rekeningen die binnenkwamen door naar de administrateur van een grote instelling die dan zorgde voor de betaling. En ik hield in een excelbestandje de stand van zaken bij. Een enkele keer waren er ook inkomsten van  sponsoren, maar dat was een zeldzaamheid en kostte weinig tijd. Een gesprekje, een formulier invullen en dan hopen op een goede afloop. In een ordner bewaarde ik een kopie van de binnengekomen facturen. Begin deze week heb ik die ordner overgedragen aan mijn mogelijke opvolger en heeft hij het excelbestandje op zijn laptop overgezet.
In mijn agenda staan nu nauwelijks meer vergaderafspraken. Eigenlijk geen meer. Wat er nu nog in staat zijn vooral afspraken met diverse specialisten die mij allemaal met een zekere regelmaat willen zien. Controle hier, onderzoek daar, adviesgesprekken. Zorgt al met al toch nog voor de nodige reuring.
Wat doe ik met de tijd tussen die afspraken in? Ik heb het grote voordeel dat ik mij uitstekend kan vervelen. Vervelen als activiteit, ik kan het iedereen aanraden. Gewoon je hoofd leeg maken, zitten in een luie stoel of als het weer het toelaat in het zonnetje in de achtertuin. Het boek dat je aan het lezen bent onder handbereik en dat van tijd tot tijd oppakken en wat lezen. Een pakkende passage nog eens lezen en die dan overdenken. Dat overdenken ziet er van buiten net als vervelen uit. Maar overdenken is van binnen veel actiever, oneindig veel actiever en als je denkt dat je iets moois bedacht of gedacht hebt,  is er bijna tegelijkertijd de twijfel aan de brille van de zojuist opgekomen gedachte. Dat is niet vervelend. Integendeel. Dat houdt je bezig. Zelfs als je niets te doen hebt.