Oudejaarsavond

Vandaag 9 jaar geleden kwam ik uit het ziekenhuis. Een paar dagen daarvoor was ik geholpen aan een zo goed als dichtgeslibde halsslagader. Een fikse paar uur durende operatie die onder plaatselijke verdoving werd uitgevoerd. Argument daarvoor dat ik zelf mijn beste monitor was en aan kon geven dat de operatie geen fatale gevolgen zou hebben. Van tijd tot tijd vroeg de opererende chirurg mij om in een balletje te knijpen, dat dan een piepje gaf. Een piepje als signaal dat ik er nog was en mijn hersens ondanks de tijdelijke afsluiting van de ader nog functioneerde. Op een gegeven moment vroeg de chirurg mij ter een controle of ik nog geen uitvalverschijnselen had wat voor een dag het was. Ik antwoordde hem dat mij dat niet zo gauw te binnen schoot omdat de week tussen kerst en nieuwjaar met al die bijzondere dagen mij altijd wat in verwarring bracht. Niet alleen als ik met een geopende ader op een operatietafel lag, maar dat was eigen aan die laatste week van het jaar. Met dat antwoord nam hij ook genoegen.
Intussen zat Gade thuis te wachten op een telefoontje van het ziekenhuis hoe de operatie verlopen was. Dat telefoontje bleef lang uit, omdat de chirurg er een spoedje tussendoor had gekregen en het bellen er even bij ingeschoten was. Hoe langer dat duurde, hoe meer Gade veronderstelde dat de uitslag wel een minder florissant kon zijn. Haar opluchting was dan ook groot toen zij vernam dat alles naar behoren was verlopen.
In de agenda van dat jaar staat dat ik mij op 27 december moet melden om 13.30 uur bij afdeling B44. Een dag later staat er zonder tijdstip ‘operatie’ plus de mededeling ‘geen tolbutamide, geen metformine’. De dagen daarna staat er niets. Ik lig dan thuis in bed te herstellen. Oudejaarsavond liggen we vroeg in bed. Door de gordijnen heen zien we het oplichten van het vuurwerk. Zalig nieuwjaar.