Oud

Als we aankomen in het stadje Z schuift de zon net zo ver op dat we op het terrasje van zijn warmte kunnen genieten. Iets verderop waait er nog een te fris windje, maar als je  aan de zonnige kant van de straat zit (daar is toch ook een liedje over?)  heb je daar geen last van. Het moet een mooi beeld zijn, ouder echtpaar drievoudig genietend. Van de zon, de cappuccino en elkaar. Met mijn schuifelpasjes, een stok in de ene hand en Gade aan de andere arm ben ik van de parkeerplaats naar hier geraakt. Na de koffie nog even op zoek naar de ene winkel waar ze King Louie verkopen, maar er geen jack in een goede kleur voorhanden is. Terug naar Joppe,naar het bos, waar een middag lekker lezen wacht. Ik installeer me in de luie leesstoel en lees verder in Marente de Moor’s roman Foon. Nee, ik ga het verhaal hier niet navertellen. Ik heb sowieso een hekel aan lezers die in hun enthousiasme over een boek je het in hun eigen, vaak gebrekkiger, woorden gaan navertellen. Op pagina 129 lees ik een overdenking van de hoofdpersoon die mij aanspreekt. Zij woont met haar veel oudere echtgenoot, haar vroegere professor, tamelijk geïsoleerd in de Russische bossen. Meer verklap ik niet. Het citaat: Ik wist niet dat mannen niet geleidelijk, maar plotsklaps verouderen , dat ze zich op een dag een scharrelpasje aanmeten, zin krijgen in zoetigheid en je bij je arm grijpen in plaats van bij je billen. Vanaf dan mag je zijn lijf verplegen, maar blijf weg bij zijn geest, die heerszuchtiger zal zijn dan ooit.
Als ik dat gelezen heb komt het beeld dat ik had van ons bezoekje aan Z in een heel ander licht te staan. Ik woon ook, al is het maar tijdelijk, in een bos, ben ouder dan Gade en mijn tred heeft niets krachtigs meer, ik schuifel door het leven aan Gade’s arm. Het mannelijke personages in het boek heet Lev. Ik Jan. Gelukkig maar.