Opvoeding

Ik schreef al eerder uitgebreid over de strapatsen van Guus, de ruwharige dwergteckel van Zoonlief. Guus wordt door hem liefdevol opgevoed en omringd met de zorg die zo’n jonge hond nodig heeft. Een van de stappen in die opvoeding is het wekelijks bezoek aan de hondenleerschool waar Guus, maar zijn baas evengoed, een puppy-training volgt. Een keer per week 50 minuten les in een voormalige manege, ergens ver weg in het buitengebied. Ik heb Zoon gevraagd of ik niet eens mee mag naar zo’n training. Ik heb zelfs geen hond, dus dan maar op deze manier eens een puppy-training meemaken.
Op naar de training. Een mevrouw die er precies zo uitziet als ik verwacht dat een hondentrainster er uit ziet, leidt de sessie. Zij kent de namen van alle zeven baasjes en hun honden. Om beurten moeten honden en baasjes een opdrachtje doen. De ene keer is het goed als de blaffers iets doen, de andere keer als zij juist iets niet doen. Ik leer dat een groep langsjoggende atleten een prikkel is, net zo als een voorbij rijdende tractor ook een prikkel is. Ver hondengeblaf is een geluidprikkel. Guus trekt zich van geen enkele prikkel iets aan en is gefocust op de met het blote oog nauwelijks waarneembare beloning die hij van zijn baas krijgt voor elke goed vervulde opdracht.
Als ik mijn zoon zo met zijn hond bezig zie terwijl ik op een krukje toekijk, vraag ik me af hoe ik mijn zoon eigenlijk heb opgevoed. Heb ik hem met prikkels leren omgaan, heb ik hem op tijd beloond en “Braaf zo” geroepen?
De teckel wordt na elke oefening op zijn plaats gezet, een rood dekentje dat overal met hem naar toe gaat. Heb ik mijn zoon destijds voldoende op zijn plaats gezet, hem de grenzen, waar ik zelf zo vrijmoedig mee omging, gewezen? Ja, het bijwonen van een puppy-training zet je aan het denken.
Zoonlief is goed terecht gekomen. Ik ben trots op hem.
De puppy-training is. voorbij. “Goed gedaan, Guus”, zegt mijn zoon en stopt hem in zijn bench, waar hij direct slaapt. Opgevoed worden is minstens net zo een vermoeiende zaak als opvoeden…..