Onttakeld

Ik heb er eigenlijk niks meer te zoeken. Omdat er ook niets meer te vinden valt van wat mij ooit aan die plek bond. Ik heb er nooit gewoond, ben er veel geweest. Haar huis. De voorbije weken is het zo goed als leeggehaald.De kinderen hebben er met door hen geregelde hulp voor gezorgd dat spullen die nog de moeite waard waren op de juiste plaats terecht zijn gekomen. Hazelaarstruiken zijn verwijderd, vijvers leeg gehaald,boomstronken liggen klaar om afgevoerd te worden. De vijverbak  staat droog, die moet er nog uit.De bovenverdieping is al helemaal leeg, niets meer wat aan haar herinnert. De vloerbedekking van trap en overloop is verwijderd. Dat wil de woningvereniging zo. Het huis moet kaal worden opgeleverd. Keukenkastjes worden gesloopt. Straks zullen de nieuwe bewoners op die zelfde plaats zo goed als zeker weer keukenkastjes hangen  en in de tuin zal opnieuw misschien wel een gat gegraven worden voor een vijver, een vijver die nu, zo wil de huurbaas, weg moet. Het huis moet opgeleverd worden in de oorspronkelijke staat. Struiken die er voordat zij er ging wonen al stonden mogen blijven staan. Dat wat later werd geplant moet weg.
De kringloopwinkel heeft wat nog enigszins bruikbaar was opgehaald. Wat rest zijn een paar vierkante meters huisvuilzakken, wat uit elkaar geschroefde kasten, rommeltjes, een oude strijkplank, een lelijke lamp. De rest is leegte op de piano na, die wordt nog opgehaald. Het pianokrukje is het enige meubel nog in huis. Daar ga ik zitten en neem afscheid van het huis, haar huis. Ik zie waar de buffetkast ooit stond, zie de eettafel weer staan waar wij met ons allen zo vaak samen aten als zij het weer eens nodig vond om voor het uitgebreide gezin te koken. Ik hoor haar bijna weer zeggen dat we aan tafel kunnen. Maar het beeld vervaagt en ik zie de vuilniszakken en weet dat ik er nu voor het laatst geweest ben. Ik heb er niets meer te zoeken, er valt niets meer te vinden.