Ontsteking

Een paar dagen geleden berichtte ik over een ontsteking die mij teistert. Ik weet niet of het een bijwerking is van de antibiotica die ik slik of dat het gewoon de aankondiging is van virusje, maar ik voel me zo gammel als, ja als wat eigenlijk. Ik geloof niet dat er een standaard combinatie is voor zo gammel als… maar het is of een grote moeheid heeft toegeslagen.
Jaren geleden was ik met een club mensen waar Gade iets mee van doen had in België. Die club had in Antwerpen een zusterclub waar een uitwisselingsweekend mee was. Wij raakten in gesprek met een van de Vlaamse vertegenwoordigers, een cardioloog en die vertelde dat voor een hartpatiënt het beklimmen van een trap iets was als het beklimmen van de Mount Everest zonder zuurstofflessen. Ik vond dat toen een schromelijk overdreven beeldspraak, maar de laatste tijd begin ik een beetje te begrijpen hoe dicht hij bij de waarheid zat. Ik weet niet of de ontsteking die mijn lijf op dit moment aan het bestrijden is er ook extra debet aan is of dat het gewoon (nou ja gewoon) mijn versleten hart is maar de veertien traptreden die van het ene deel van het huis naar het andere voeren, worden slechts met grote moeite beklommen. Boven aangekomen hijg ik als een aftands postpaard en lijken mijn benen van elastiek, nauwelijks in staat mij overeind te houden. Zwabberend zijg ik in mijn bureaustoel. Zitten gaat mij gelukkig nog goed af. Ook het schrijven van een stukje lukt nog, maar lopen is in elke betekenis van dat woord een werkwoord geworden.
Verwonderlijk blijf ik het wel vinden dat naar de stad fietsen met mijn driewieler mij nog gemakkelijk afgaat. Niks geen gepuf of geblaas. Misschien zou ik gewoon eens moeten proberen de trap op te fietsen. Nil volentibus arduum. Zou ook een mo0ie titel voor mijn biografie zijn: De man die zijn trap op fietste. Met als ondertitel Verslag van een onmogelijkheid.