Ontsnapping

Het gebeurt nog maar zelden dat ik een hele voetbalwedstrijd op tv bekijk. Ik heb een abonnement op Fox-sport, maar zelfs een wedstrijd van N.E.C. volg ik dan maar vanuit een ooghoek. Met de andere scan een krant of tijdschrift. Maar gisteren bekeek ik weer eens een hele wedstrijd. Ik installeerde mij voor het toestel in de oprechte veronderstelling dat ik in de loop van de wedstrijd wel weg zo dommelen en zo al slapend het restje van een fikse verkoudheid met ontstoken keel uit mijn moe gehoeste lijf zou verdrijven. Het was de wedstrijd Schalke 04 tegen Ajax. Nu ben ik geen Ajax-aanhanger. Van de topclubs is PSV mij het liefst, ik ben tenslotte niet voor niets met een Eindhovense getrouwd. Bij de eerste beelden al wist ik dat er van slapen niet veel zou komen. De Amsterdammers droegen een shirt dat de veronderstelling deed rechtvaardigen dat 10 van de 11 spelers ieder voor zich wel 100 keer de Tour de France. Zo’n fel geel had ik nog nooit gezien. Ze leken wel licht te geven en zeker de eerste minuten leken ze wel verblind, zo onhandig gingen ze te werk. Het had zomaar binnen een paar minuten 2-0 voor de Duitsers kunnen zijn. Maar het duurde nog meer dan een halve wedstrijd voor het zover was.Het zag er somber uit voor de geelhemden, zeker toen ze ook nog met 10 man verder moesten. Niet dat ik erg onder dat vooruitzicht leed, ik ben geen Ajaxfan, maar dat betekende niet dat Schalke dan ook per se moest winnen. Enig nationaal-chauvinisme is mij niet vreemd en Lasse Schöne beschouw ik na al die jaren bij N.E.C. nog steeds als een halve Nijmegenaar.
Toen het 3-0 voor Schalke werd dacht ik wel naar bed te kunnen gaan. Ajax lag er uit. Schalke vierde feest. Maar als je emoties heen en weer wil zie gaan, dan moet je voetbal blijven kijken. En zo werd het toch nog 3-2. Ajax verloor, maar ging op doelsaldo naar de volgende ronde. Hoe blij kun je zijn met verlies.