Ik heb, waarschijnlijk net als iedereen, van die vastigheidjes in mijn bestaan. Futiele zaken die structuur aan het leven geven, dingetjes van niks. Wat voorbeelden: de zekerheid dat de krant op de deurmat ligt (behalve op zondag), mijn zwemhalfuurtjes op dinsdag en vrijdag. Sinds eenĀ paar maanden is er daar eentje bijgekomen, de puzzel in de VPRO-gids oplossen als die gids op dinsdag bezorgd wordt. Ik zei al, het zijn zaken die op zich niks voorstellen, maar toch. Als er een kinkje in de kabel komt lijkt er van enige ontreddering sprake. Ik geef toe dat het voor die kleinigheden een veel te groot woord is, maar als titel is het niet onaardig. En van enige mate van ontreddering is wel degelijk sprake. Neem nou van de week toen de dagbladpersen van een een aantal landelijke kranten dient weigerden en er door die storing geen krant kwam. Ik moet toegeven dat ik dan even moet nadenken over de invulling van mijn vroege ochtend. Normaal ligt de krant dan naast mijn bordje muesli, ik snel de koppen, lees een enkelĀ artikel en los de kruiswoordpuzzel op. Zo hoort de dag (behalve op zondag) geopend te worden. En als dat door het ontbreken van de krant niet kan dan vat er een soort rusteloze onbestemdheid in mij post. Niet al te erg, niet hemelschokkend. Even klopt er dan iets niet in het bestaan. Een zelfde gevoel als wanneer je nog denkt ergens een laatste stukje van je boterham te hebben liggen, maar dat dat stukje niet meer te vinden is. Waarschijnlijk weinig aandachtig toch al te hebben genuttigd. Er is iets niet meer, waarvan je dacht dat het er nog was.
Ik kom hier op om dat vandaag de VPRO-gids werd bezorgd en ik mij verheugde op het invullen van die alleraardigste puzzel daarin. Ik blader de hele gids door, kijk in de inhoudsopgave maar geen puzzel meer te vinden. Geen verklaring, geen toelichting op dit verdwijnen. Ik kijk voorde zekerheid nog in de gids van deze week of daar iets staat van dat die week de laatste puzzel is. Niets te vinden. Manhaftig draag ik het verlies van dit kleine verlies. Maskeer mijn ontreddering. Ik kan een stootje hebben.
Archieven
- oktober 2021
- juli 2021
- mei 2021
- april 2021
- maart 2021
- februari 2021
- januari 2021
- december 2020
- november 2020
- oktober 2020
- september 2020
- augustus 2020
- juli 2020
- juni 2020
- mei 2020
- april 2020
- maart 2020
- februari 2020
- januari 2020
- december 2019
- november 2019
- oktober 2019
- september 2019
- augustus 2019
- juli 2019
- juni 2019
- mei 2019
- april 2019
- maart 2019
- februari 2019
- januari 2019
- december 2018
- november 2018
- oktober 2018
- september 2018
- augustus 2018
- juli 2018
- juni 2018
- mei 2018
- april 2018
- maart 2018
- februari 2018
- januari 2018
- december 2017
- november 2017
- oktober 2017
- september 2017
- augustus 2017
- juli 2017
- juni 2017
- mei 2017
- april 2017
- maart 2017
- februari 2017
- januari 2017
- december 2016
- november 2016
- oktober 2016
- september 2016
- augustus 2016
- juli 2016
- juni 2016
- mei 2016
- april 2016
- maart 2016
- februari 2016
- januari 2016
- december 2015
- november 2015
- oktober 2015
- september 2015
- augustus 2015
- juli 2015
- juni 2015
- mei 2015
- april 2015
- maart 2015
- februari 2015
- januari 2015
- december 2014
- november 2014
- oktober 2014
- september 2014
- augustus 2014
- juli 2014
- juni 2014
- mei 2014
- april 2014
- maart 2014
- februari 2014
- januari 2014
- december 2013
- november 2013
- oktober 2013
- september 2013
- augustus 2013
- juli 2013
- juni 2013
- mei 2013
- april 2013
- maart 2013
- februari 2013
- januari 2013
- december 2012
- november 2012
- oktober 2012
- september 2012
- augustus 2012
- juli 2012
- juni 2012
- mei 2012
- april 2012
- maart 2012
- februari 2012
- januari 2012
- december 2011
- november 2011
- oktober 2011
- september 2011
- augustus 2011
- juli 2011
- juni 2011
- mei 2011
- april 2011
- maart 2011
- februari 2011
- januari 2011
- december 2010
- november 2010
- oktober 2010
- september 2010
- augustus 2010
Links