Onthutsing

Het is al weer een fiks aantal jaren geleden dat de toenmalige minister Els Borst de term “onthaasting” nieuw leven in blies. Als je nu op Internet kijkt is er bijna geen plaats meer in Nederland waar niet een café, restaurant, B&B of sauna is met die naam. Het tijdperk van Zoef Zoef de Haas lijkt voorbij of zich in een andere wereld af te spelen.
Op het terras van Blixem onthaast ik me tijdens een rustige lunch met L. Het zonnetje schijnt, de tomatensoep smaakt. L. en ik verzilveren een oude afspraak om na de vakanties eens bij te praten. L. schreef ooit een boek  dat gaat over religie in de moderne Nederlandse literatuur. Als oude katholieke jongen en lezer voor mij steeds een boeiende combinatie. En we praten wat over wanneer de religie nu in een boek, een roman, al dan niet (te) pregnant aanwezig is. Een ontspannen lunchgesprek op een zonnig terras. We beseffen niet eens dat we ons aan het onthaasten zijn als we nog een koffie en een sinaasappelsap bestellen. En natuurlijk hebben we het over onze vakanties, de vierdaagse en 1.000 andere dingen die in zo’n lunchgesprek aan de orde komen of terloops de revue passeren. We hebben het over alles en niets in een ontspannen vrijblijvendheid waarin toch ook dingen gezegd worden die de moeite  waard zijn. We hebben het over waar we mee bezig zijn en wat ons bezig houdt. En we praten, -hoe we er op komen?-, over kunst en cultuur. Ik merk op dat kunst van tijd tot moet onthutsen. En opeens zweeft zo’n woord boven ons gesprek: onthutsen. Mooi woord ook, vind ik. En later denk ik over de tegenstelling tussen onthutsen en onthaasten. Het meest onthutsende is dat je zo ’n moment van onthaasting nodig hebt om op dat soort zaken te komen. Onthutsen door te onthaasten. Het kan niet mooier. Nu nog eens bezien wat het echt betekent. Mooi thema voor een volgende lunchafspraak.