Ontheemd

Ik voel me weer even een gast in mijn eigen huis. Alsof ik het er nu niet voor het zeggen heb. Dat krijg je als je dagen gevuld zijn met pensioen. De rust en kalmte  bevallen me als ik in mijn eigen huis druk ben met van alles en niets of een middagdutje doen. Het gebruikelijke patroon van maandag tot en met donderdag. Gade is aan het werk. Het huis is van mij. Als er bezoek komt is dat gepland. De regelmaat van de oude dag.
Maar vandaag is het weer helemaal anders. Mijn bovenkamers worden aangepakt. We hebben iemand gevonden die dat tegen een meer dan schappelijke vergoeding doet. Maar dat betekent wel dat mijn huis deze dagen niet helemaal meer van mij is. Ik hoor boven mij gestommel, getik en geklop. De kamers moeten helemaal leeg, de vloerbedekking eruit. Ik weet dat ik me niet schuldig hoef te voelen, maar het knaagt toch licht aan me dat ik geen helpende hand kan uitsteken. Conditie laat dat niet toe. Ik beperk me dan ook tot het kopen van het parkeerkaartje voor de auto van onze noeste werker, het zetten van een kop koffie en het overbodig van tijd tot tijd vragen of het allemaal gaat lukken. Ik bedwing mijn neiging om te gaan kijken. Dan loop ik alleen maar in de weg. Dat is wel een van de dingen die ik heel goed kan, in de weg lopen, maar dat is geen wezenlijke bijdrage aan de voortgang van het proces.
Wat is dat toch dat ik zo hecht aan regelmaat en dat dit soort verstoringen van de dagelijkse gang van zaken mij zo raakt. Natuurlijk heb ik het vertrouwen dat het allemaal wel goed komt, maar ik maak me er ook zorgen om. Vannacht heb ik er zeker 5 minuten wakker van gelegen. Gelukkig is de man die geen grotere zorg heeft dan  die of zijn kamers wel mooi opgeknapt worden.