Ontgroening

De zaterdag is grijs, zoals zaterdagen in februari grijs kunnen zijn. In de vijver liggen nog de laatste brokken ijs te wachten tot ze helemaal gesmolten zijn. Herinneringen aan wat weken winter die voorbij lijkt. Op de fiets is het al juist warm genoeg om geen handschoenen aan te hoeven. Of toch wel. De wind grijpt zijn kans net even te snijden.
De koffie op ons geregelde zaterdagadres krijgt wat kritiek. Het is toch dezelfde koffie, wordt ons verzekerd. Maar wat wel kan zijn is dat de machine pas een grote beurt heeft gehad. Ik weet niet welk schoonmaakmiddel gebruikt is, maar het is vast niet iets met een koffiesmaak geweest. We praten onze gebruikelijke zaterdagochtendpraat. Wat we zagen, waarover we hoorden, de lawineprins, die het wel haalt. Of niet. Nog niets over te zeggen, zegt de professor die na maanden ook weer eens hier haar koffie drinkt, en heel geleerd is als het gaat om lichaamsuitputting en zich appeltaart met slagroom permitteert omdat ze vanmiddag nog 2 uur gaat hardlopen. Haar zoontje is verkleed als panter. O ja, het is carnaval, maar op weg naar de stad was niets wat daar op wees. Het is een zaterdag als alle andere. Alleen een week later dan de vorige.
Gade speelt met haar iPhone en laat zich nog meer foefjes van twitter uitleggen. Ik hou niet van twitter. Van al die berichtjes met ‘zin an’ er in. Ik hoef niet te weten waar iedereen is.
Vandaag komt een vriendin uit het ziekenhuis. Gade is haar halen. Een ingreep die levensreddend kan zijn. In ieder geval voor zo lang het duurt. En haar valt niets te verwijten. Zij is niet gaan skiën buiten de piste terwijl er lawinegevaar is. Zij niet.
Als ik na de koffie naar huis fiets, zie ik wat jongelui in vreemde outfit. Studenten lijken het mij. Nu nog ontgroening? In februari? Op een grijze februarizaterdag? Och ja, het is carnaval, maar daar is verder niets van te merken.