Ontdekking

Ik ga een slaapkamergeheimpje onthullen. Verwacht geen sappige details. Nee, ik laat het bij een beschrijving van onze slaapkamer. Vanzelfsprekend staat daar een bed, geen breed lits-jumeaux, maar een knus bed van 140×200 waar het gedrieën,-Gade, Harrie de kat en ik- goed rusten is. Verder een lage kast met diverse kledingstukken met op die kast een groot kunstwerk van een Nijmeegse kunstenares, een forse foto van vaaswerk. In een hoek staat een krukje waar Gade haar kleren op legt. Ik gooi als erkend sloddervos die van mij gewoon op de grond. Ik ben op een leeftijd dat je slechte gewoontes niet meer afleert. Soit. Op een muur hangt een fotowerk van Bert de Turk  en een werkje met een blote mevrouw, ooit gekocht op een expositie in het kerkje van Persingen, net als die foto van Bert. En naast het bed twintig ingelijste ansichtkaarten gekocht in de diverse musea die wij bezochten, stuk voor stuk bloterikken van Jan Sluiters tot Ingres en van Courbet tot Goya. Een collectie die wordt bekroond door een foto die wij ooit kochten in een uitdragerswinkeltje, vintage, zouden we nu zeggen, in Deventer. Daar heb je een hele wijk met van die charmante winkeltjes waar je , verrassing, soms iets heel aardigs tegen komt en waar er altijd nog wel wat af te dingen lijkt, als ik daar goed in zou zijn. Maar dat lukt mij maar zelden of nooit. Ik weet niet meer hoe lang het geleden is dat wij tegen deze foto in zijn bruine lijstje aanliepen. Kon best nog eens in de guldentijd zijn geweest. Maar het is een allercharmanst plaatje van een jonge vrouw die haar ochtendtoilet aan het maken is. Aan het licht alleen al kun je zien dat het ergens in Zuid-Frankrijk moet zijn. Er wacht haar een warme dag, de zon schijnt al volop door het raamloze venster. Als ik naar die foto kijk krijg ik altijd weer dat vakantiegevoel van een warme verblijf in een primitief maar genoeglijk huisje à la campagne.
Het is dinsdagmiddag. Zoals elke dinsdag wordt de VPRO-gids bezorgd. Als eerste stort mij op de kruiswoordpuzzel in de wetenschap dat het mij ook nu weer niet zal lukken die helemaal op te lossen. Ik accepteer mijn verlies en blader even door de gids. En daar kom ik, paginagroot mijn jaren geleden aangeschafte foto tegen. Via Internet kom ik te weten dat het een foto uit 1949 is, gemaakt door Willy Ronis. Le nu provencal, Gordes.