Ontdekking

Ik ben zo vrij mij een tamelijk belezen iemand te noemen. In mijn boekenkast is het een allegaartje van schrijvers en de laatste jaren is het zo dat heel veel boeken niet meer in mijn boekenkast belanden. Her en der in mijn huis verschijnen stapeltjes van recent gelezen boeken. En even vaak gebeurt het dat een gelezen boek wordt uitgeleend en niet meer terug gekregen. Hindert niet, ik herlees boeken niet of nauwelijks. Er is maar een boek dat ik twee keer gelezen heb. ‘Het grote avontuur’, een wat vreemde titelvertaling van ‘Le grand Meaulnes’ van Alain-Fournier.
Wat las en lees ik zoal? Van der Heijden, Verbogt, Siebelink, Wieringa, Rosenboom, Voskuil, Op de Beeck. Schrijvers van wie ik zo niet alles, maar dan toch we veel heb gelezen. En die worden dan geregeld afgewisseld met eenlingen, mij vaak door Gade gesuggereerd. Veel Nederlands dus, vooral Nederlands. Van de buitenlanders noem ik Amos Oz en Ian McEwan. Al met al toch een imposante verzameling.
Op de een of andere manier, zou niet meer weten hoe, is er een boekje in ons huis gekomen van een mij tot nu toen ongelezen schrijfster. Mogelijk ik heb ik het voor een verjaardag gekregen, mogelijk was het een cadeautje voor Gade, maar opeens was het boekje er: ‘De twee rivieren’ van Inez van Dullemen. Zij heeft een lange lijst van boeken op haar naam staan die mij allemaal, -schande-, ontgaan zijn. En nu maak ik kennis met haar in de aantekeningen die zij in dit boekje verzameld heeft. In een lichtvoetige stijl trippelt zij van het ene onderwerp naar het andere. Helder en transparant zijn haar korte en iets langere waarnemingen, gelaten terug kijkend op wat was en niet meer komen zal.
Als ik haar lees, wens ik zo te kunnen schrijven. Zo beeldend.
‘De twee rivieren’ is het eerste boek dat ik van haar lees, maar niet het laatste.