Onderbroek

Gister was ik, zoals elke zes weken, bij mijn osteopaat A. Hij loopt mijn lichaam dan langs en doet van allerlei dingen om het nog enigszins gaande te houden. Een soort onderhoudsbeurt die de kleine pijntjes uit het lijf weert en de zaak wat soepel houdt. Na de korte intake is het uitkleden achter een fraai kamerschermpje, op je onderbroek na. A. neemt je dan in ogenschouw, drukt en voelt wat, mompelt: “Ja, ja” en nodigt je uit naar de behandeltafel waar hij dan een goed uur in de weer gaat met je te buigen en te strekken, diep in je buik te wroeten en energie in te brengen. Een goed uur, waar je ook moe van wordt, maar dat toch zeer verkwikt.
Toen A. zo met mij bezig was bedacht ik mij, ik geef toe, de vreemdste gedachten komen in zo’n uur bij je op, dat hij een van de mensen is die waarschijnlijk de meeste onderbroeken in zijn leven ziet. Op de verkoopster in het onderkledingvak  van de Hema na dan. Maar dan hangen ze nog op een rekje of zitten met zijn zessen voor 5 euro in een plastic zakje gepropt. Nee, ik bedoel aane onderbroeken, omhulsel voor de billen en wat dies meer zij. En omdat ik doorgaans van mijn hart geen moordkuil na vraag ik hem welke kleuren onderbroeken voor mannen nu in zijn. Dat blijken zwarte en donkerblauwe te zijn. Nog slechts zelden ziet hij witte onderbroeken en nog minder vaak het model tent. Een broek die bijna met scheerlijnen op zijn plaats moet worden gehouden en zo’n omvang heeft dat je je afvraagt hoe je de bovenbroek er over heen krijgt. Het meest wordt de slip gedragen en de onvermijdelijke boxershort. Favoriete merken zijn Hema en Sloggi.
Bij dames is naar zeggen van mijn doorgaans betrouwbare bron de variëteit aan onderbroeken zo groot dat een rangorde niet is aan te brengen. Voor heel veel modellen is het woord broek een veel te overdreven aanduiding.
Natuurlijk wil ik weten wat hij draagt. Dat is Hema of Sloggi. Ik zelf hou het bij Hema. Ik heb nog iets degelijks in me. Mijn moeder zou trots zijn.