Onbeduidend

Dit is zo’n dag dat er niets bijzonders gebeurt. Ik lees mijn krantje, probeer de dagelijkse kruiswoordpuzzel op te lossen. Meestal lukt mij dat wel, maar nu blijf ik steken op twee onopgelost opgaven. 24 horizontaal vraagt een leenwoord voor zaak of handel.  Acht letters: G . S . N . . . en 17 verticaal wil weten hoe de digitale mediaspeler van Apple heet. Zes letters: . T . N . . Ik kom er niet uit en ik moet dealen met dat onafgemaakte gevoel dat je ook wel eens hebt als je denkt dat  nog ergens de laatste hap van je boterham ligt, maar die niet meer kunt vinden omdat je hem waarschijnlijk werktuigelijk, zonder er echt van te genieten, hebt opgegeten. Het blijft mij door het hoofd spoken, maar zelfs aan het eind van de middag ben ik er nog niet uit. Ach, je moet ook niet altijd alles willen weten. Ik kijk weer naar een aflevering van de Netflix-serie The Affair, die steeds leuker wordt. Ik doe dat alleen zonder Gade en ik merk dat dat dan maar half zo leuk is. Want het aardige van samen een serie volgen is ook dat je met de ander het kunt hebben over de te verwachten afloop, zeker als de mening daarover verschilt. Nu ik alleen kijk neem ik niet eens de moeite ook maar het begin van een vervolg te verzinnen. Ik wacht rustig af wat de scenarioschrijvers voor de volgende afleveringen hebben verzonnen.
Net begonnen aan het schrijven van dit verder onbeduidende stukje komt de overbuurvrouw binnen om even te kijken hoe het met mij gaat. Zij heeft een onwillige spier- en peesaanhechting ingetapet. Ondanks de jeuk onder dat verband raadt zij mij aan de tape te laten zitten. Zij is met mij blij dat het lopen al wat beter gaat. Als een kievit is een nog te positieve waardering, maar het lijkt de goede kant op te gaan.
Ik leg haar mijn kruiswoordpuzzelprobleem voor. 24 horizontaal en 17 verticaal? Nee, daarmee kan zij mij niet verder helpen.