Ommetje

Eindelijk heb ik weer eens iets meegemaakt. Iets waar ik tot voor een paar weken geleden geen letter aan gewaagd zou hebben. Maar de tijden zijn veranderd.
Mijn rollator had de laatste tijd een eenzaam bestaan geleid. Opgevouwen in een hoekje van de gang, onder de kapstok. Het enige waar hij (ik neem aan dat mijn rollator een hij is, want bij de aanschaf destijds zei de verkoopster mij dat dit een echte mannenrollator was met zijn echte lederen zitting en glanzend zwart lakwerk)nog toe leek te dienen was als opslagplaats voor lege boodschappentassen. En daar was hij toch niet voor gemaakt. Gisteren heb ik weer voor het eerst aan de hand van mijn rollator een ommetje gemaakt. Een paar honderd meter, een afstand van niks, maar in mijn beleving was het minstens zo avontuurlijk als de ontdekkingsreis van Columbus, waarover ik net in het boek ‘Beschavingen’ van Laurent Binet aan het lezen was. De afloop was in mijn geval gelukkig wat positiever. Ik kwam weer heelhuids thuis aan. Nou ja , heelhuids? Ik voelde wel degelijk dat het mij de laatste tijd aan de nodige beweging ontbroken had. Dat kwartiertje per dag op mijn hometrainer heeft dan toch vooral een het geweten sussend effect, maar niet veel meer.
En als of het die dag niet op kon troffen een aantal buren elkaar aan het eind van de middag weer op straat. Keurig werd de 1½-meter grens is acht genomen. Even leek het of er geen Virus bestond. Wij vermaakten ons met burengebabbel en het spelen met Beer, de brave straathond die vriendjes is met iedereen die zijn bal voor hem weggooit zodat hij die weer met vrolijke springpassen kan terugbrengen. De zon scheen op een manier die nauwelijks met de tijd van het jaar leek te kloppen, zoals er eigenlijk niets met de tijd van het jaar lijkt te kloppen.
Ook vandaag er weer even uit geweest en gezien hoe de meeste mensen met grote bogen om elkaar heen lopen. De choreografie van de 1½-metermaatschappij begint vorm te krijgen. Ik zet voorzichtig de nieuwe danspassen.