Ome Joop

Vandaag zou hij honderd zijn geworden, maar hij is al bijna 32 jaar dood. Joop den Uyl. Net zoals Juliana voor mij nog steeds de koningin is en paus Johannes XXIII mijn paus, zo is Joop den Uijl nog altijd mijn premier, mijn voorbeeld sociaal-democraat. Komt misschien ook wel omdat ik de jaren 70 nog steeds als mijn gloriejaren beschouw, al de andere niet te na gesproken. Den Uijl, Juliana, Johannes XXIII zijn de gezichten in het rijtje waarin verder oranjebruine kleuren overheersen en posters met peace aan de muur, macramé voor het raam en biezen tegels op de vloer figureren. De jaren dat we weigerde aan de volkstelling mee te doen onder het motto “Beter veertien dagen zitten dan een leven lang geponst” en een sticker naast de deurbel met daarop “Nee dank u, ik tel niet mee.” Ik trouwde in 1970, haren tot bijna op de schouders. Mijn kinderen stammen uit 1973 en 1975. Mooie jaren en jaren waarin ik geloofde dat de samenleving nog een beetje maakbaar was en spreiding van kennis, macht en inkomen dichterbij leek dan ooit. Jaren waarin Joop den Uyl vier jaar premier was en ons leerde dat we twee dingen goed moesten begrijpen. Joop den Uyl die geen Caroline nodig had om hem te herinneren aan welke twee dat waren. Joop had Liesbeth.
Ik was een trouw aanhanger van Den Uyl, een Uyliaan. Hield van wat hij zei, en hoe hij het zei met zijn markante stemgeluid en het altijd ietwat belerende toontje.
In die tijd was er ook een partijcongres in Nijmegen. Daar heb ik hem de hand gedrukt. Ik laafde mij aan zijn woorden. Mijn enthousiasme voor deze sociaal-democraat was zo groot dat hij bij ons thuis bekend stond als Ome Joop en mijn toen driejarige zoon mij waarschuwde met: “Papa, papa, ome Joop is op tv.”
Joop den Uyl, 1919-1987. Ik neurie zachtjes voor mij heen ontwaakt verworpenen  der aarde, maar weet ook dat de Internationale ook morgen hier niet zal heersen.