Old boys

Ik ben penningmeester van een cultureel clubje, dat op dit moment geen cent in kas heeft om zijn op zich zo aardige (maar in de ogen van sommigen o zo elitaire) doelstellingen te verwezenlijken. De bodem van de schatkist is bereikt, zodat er alleen nog maar sprake is van een kist. De schat is al lang verdwenen. Naarstig zijn wij op zoek naar geldschieters die het ons mogelijk maken om dat waar wij als clubje voor staan ook werkelijkheid te maken en de plannen de vergadertafel te laten ontstijgen. Daartoe hebben wij een keurig overzicht van onze plannen gemaakt met een daaraan gekoppelde financiële vertaling.Vanochtend zijn we met dat pakketje de boer op gegaan en hebben een afspraak met een delegatie van een bestuur van een fonds dat wat geld achter de hand heeft en op zoek is naar aardige culturele initiatieven om die te ondersteunen. Mijn clubje vindt dat onze ideeën zeer wel passen in hun criteria.
In 1963 werd ik lid van een Nijmeegse studentenvereniging, een traditionele vereniging met ontgroening, kaalscheren en alles wat daar in die tijd bij hoorde. Ik heb het maar een jaar op de  universiteit volgehouden. Binnenkomen in een lustrumjaar met de nodige festiviteiten en ook nog eens studeren was werkelijk te veel gevraagd van een 17-jarige. En na dat jaar wisselde ik de academische omgeving voor een gedegen HBO-opleiding. Nooit spijt van gehad.
Een van mijn gesprekspartners van vandaag blijkt mij nog te kennen van dat ene universitaire jaar dat ik meer ter sociëteit dan in de collegebanken doorbracht. En na meer dan 50 jaar herken ik hem ook direct. Elkaar na die tijd nooit meer gezien en nu worden oude herinneringen opgehaald en geijkt. Zelfs na al die decennia blijkt het old-boys-netwerk nog in tact te zijn. Zo’n gezamenlijk verleden, hoe miniem ook, lijkt toch een stuk gemakkelijker te praten. Lang leve de netwerken!