Ochtendsneeuw

Ik ben geen ochtendmens. En dat is er de laatste jaren niet beter op geworden. Ik probeer de dag steeds later te beginnen. Er was ooit een tijd dat als de wekker niet om half acht afliep het wel een van de kinderen was die vond dat de dag begonnen was en op eigen wijze om aandacht vroeg. Maar sinds mijn arbeidzaam leven geen dwingende tijden meer oplegt, merk ik dat het begin van de dag mij steeds verder opschuift. Ik kan ontzettend genieten van de luiheid van het bestaan en het warme bed is de uitgerekende plaats dat genot bot te vieren. Met verbijstering constateer ik dat er mensen zijn die bij he krieken van de dag ook vinden dat zij aan dat krieken een actief aandeel moeten verzorgen. Mij bij voorkeur niet gezien. Komt ook nog eens bij dat er in mijn dromen veel spannender dingen gebeuren dan in mijn daagse leven. Een daags leven waarin ik mij heb teruggetrokken uit een met sociale verplichtingen gelardeerd bestaan. Voor mij geen besturen of bestuurtjes, werkgroepen of commissies meer. Dat is geweest, voorbij. Om met de dichter Bloem te spreken: “Voorbij, voorbij, o en voorgoed voorbij.”
Vanochtend liep de wekker om half acht af. Ik parafraseer Bloem: “Te vroeg, te vroeg, o en veel te vroeg.” Gewoonlijk ben ik mij er op dat moment nog niet van bewust dat er tijd is. Normaal bestaan er dan nog geen uren, minuten. Is er alleen maar slaap of wat weemoedigheid, overgebleven van voor ik insliep. Maar de polikliniek oogheelkunde verwacht mij voor een periodieke controle om 09:00 uur (onmogelijke tijd) bij de oogarts van dienst. We maken de auto sneeuwvrij. Het is 7 april! Ochtendsneeuw. Mooie titel voor dit stukje. We rijden naar de polikliniek, waar iedereen doet of het niet nog midden in de nacht is.
De oogarts kijkt mij diep in de ogen. Ziet er prima uit. Over drie jaar moet ik weer op controle komen, maar daarvoor hoef ik niet naar de kliniek te komen. Kan met foto’s via de huisarts.  En een afspraak daarvoor kan ook later op de dag. Drie jaar… moet nog zien of ik dat haal.