Obelix

Ik zou niet weten waar ze gebleven zijn. Sommige dingen lossen gewoon in de tijd op. Ze verdwijnen in het nergens. Wat er van overblijft is een herinnering, een o ja.
Ooit kon er geen nieuwe Asterix verschijnen of ik spoedde mij naar de winkel, kocht een exemplaar en las het in een ruk uit. Ik beleefde de avonturen van het tweetal in alle landen van Europa en vond met Obelix de Romeinen, de Engelsen, de Fransen, de Spanjaarden en waar zij verder ook maar kwamen, maar rare jongens. De stapel albums groeide en groeide. Een aanzienlijk aantal. Nee, zeker niet alle 35, maar toch heel wat. En nu zijn ze verdwenen. Weg. Waarschijnlijk bij een verhuizing in een doos met afval terecht gekomen. Misschien liggen ze ook nog wel in een verloren hoekje ergens in huis. Maar evengoed kunnen ze ooit meegegeven zijn aan een andere liefhebber met daarbij de boodschap dat ik ze niet terug hoefde te hebben.
Er moet ook nog een foto bestaan waarop ik als Obelix verkleed sta. Kan die ook niet meer vinden. Zal vast nog ergens liggen, maar ja, waar? Die foto is jaren geleden gemaakt. In de tijd dat ik nog bij scouting werkt. Dat heette toen nog gewoon Verkenners. Het was een themaweekend met Asterix en Obelix als leidraad. Ik had mijn postuur mee om Obelix te vertolken en mijn haar was toen lang genoeg om er twee Gallische vlechtjes in te draaien. De vriendin die Asterix speelde is ook al weer jaren dood. Reden te meer om toch nog nog eens goed op zoek te gaan naar die foto.
Zojuist is er weer een nieuw Asterixalbum verschenen. Vandaar deze beschouwinkjes.  Vanmiddag zal ik het gaan kopen, direct lezen en wie het daarna krijgt, zal het best mogen houden. Het wordt niet de start van een nieuwe verzameling. Daar begin ik niet meer aan.
Ik denk overigens dat mijn Asterixen bij de Suske-en-Wiskes liggen. Die kan ik namelijk ook negens meer vinden.