Normaal

Soms denk ik wel eens dat ik een soort kluizenaar aan het worden ben. Maar wel een luxe-kluizenaar, een nep-kluizenaar. Want bij een echte kluizenaar zie ik toch vooral een uitgemergelde magere man in een ruwe kameelharige mantel, opgesloten in een rotsig hol ver van de bewoonde wereld waar een koude steen tot hoofdkussen dient en als enige gezel een of ander scharminkelig woestijndier.
Je kunt veel van mij zeggen, maar niet dat ik uitgemergeld ben, mijn kleding is doorgaan ‘casual’, mijn kamer is geriefelijk en warm, ik woon midden in de stad, mijn bed zacht en mijn poes Harrie kopjes gevend aanhankelijk en aaibaar aanwezig. Dat kluizenaarsgevoel praat ik mijzelf toch niet helemaal aan, maar komt vooral door het idee dat ik nu al meer dan een jaar toch min of meer een gevangene in mijn eigen huis lijk te zijn. Big Brother heeft verordonneerd dat ik achtenhalf uur per dag opgesloten ben en op de uren daarbuiten maar 1 (één) persoon per dag mag ontvangen en ook maar in mijn eentje bij iemand anders op bezoek mag. En dan laat ik nog even buiten beschouwing dat ik op geduchte afstand van de ander moet blijven. De ander nabij is er niet meer bij.
Natuurlijk loop ik over van begrip voor de maatregelen die niet milder worden door ze een advies te noemen. Dat advies om bij elkaar uit de buurt te blijven hindert mij nog het meest. Natuurlijk is het niet zo dat ik, toen de tijden nog normaal waren, ieder uur van de dag iemand om mij heen moest hebben of zelf op bezoek ging. Maar als ik dat wilde zou het wel kunnen, maar nu op weg terug naar normaal maar even niet. “Alleen samen krijgen we corona onder controle”, leert Big Brother ons, maar samen zijn wordt nu ook door diezelfde grote broer sterk ontraden. Samen in je eentje, misschien is dat wel de leidraad van het nieuwe normaal, het nieuwe normaal dat in niets lijkt op het eertijdse normaal waar samen nog met elkaar betekende.
NB Overigens ben ik van mening dat de terrassen met in acht name van de regels weer open moeten.