Normaal

Het is al weer een fiks aantal jaren geleden, maar is toch inmiddels in het collectieve geheugen verankerd, dat Wilders premier Rutte tijdens  een debat in de Tweede Kamer opriep om toch nog eens effe normaal te doen, waarop de minister -president, normaal toch niet om een woordje verlegen, niet anders kon doen dan te antwoorden met het verzoek zelf eens normaal te doen. Twee kijvende jongetjes op een schoolplein leek het, maar het was toch wel degelijk in ’s lands vergaderzaal dat deze scene zich afspeelde. En was het niet zo belachelijk geweest dan was het een deerniswekkende illustratie van politiek gestuntel, niet normaal.
Het normaal waar Rutte en Wilders toen opriepen, het was 2011, bestaat inmiddels niet meer. Volgens diezelfde Rutte zal dat normaal nooit meer terug komen. Wat mij betreft is dat voor de normaalheid van toen waar beide kemphanen elkaar toe opriepen ook helemaal niet zo erg. Dat schreeuwerige normaal waarin het leek of degene die het hardste riep dacht het gelijk aan zijn kant te hebben was toen al niet normaal. Nu, in dat vermaledijde jaar 2020, krijgen we te horen dat er een nieuw normaal op komst is. Het normaal waar het gewoon is om anderhalve meter afstand te houden, vaker dan ooit je handen te wassen en elkaar zeker niet meer aan te raken om  zo geen springplank te vormen voor een onzichtbaar maar wel degelijk rond hupsend virus.
Met dat alles in ons achterhoofd beleefden wij gisteren samen met de overbuurvrouwen.  een vrij normale avond. De overbuurvrouwen hadden hun barbecue in onze achtertuin geïnstalleerd. Onze ruime keuken hadden we met een extra tafeltje zo ingericht dat we de 1½-meter norm de onze maakten en elkaar bij de schaarse passerbewegingen de voorgeschreven ruimte gaven. Even leek het weer of wij ons in een pre-coroniaans normaal bevonden. Tussendoor, als we Beer, de hond die ook op visite was, geaaid hadden, werden er handen gewassen. Samen, Beer incluis, genoten we van elkaars aanwezigheid  en het meer dan voortreffelijke pakket barbecue wildbraad van de Hoge Veluwe. Wat ontbrak was de afscheidsknuffel, dat is voorlopig de prijs die het nieuwe normaal vraagt. Of dat ooit went?