Niks

Je hebt van die leeftijden die tot de verbeelding spreken. Als je 18 wordt ben je volwassen. Tegenwoordig althans. Toen ik volwassen werd voor de wet was die leeftijd nog 21. Ik stond in die tijd in Amsterdam ingeschreven en herinner me nog de brochure die ik van roem- en beruchte burgemeester Van Hall ter gelegenheid van mijn verjaardag toegestuurd kreeg: ‘Gegeven, de sleutels van een stad’. Ik mocht meedoen met het grote-mensenleven.
50 is ook zo’n extra memorabele leeftijd. Ik heb mijn uiterste best gedaan te proberen die niet te halen door het krijgen van een infarct een paar maanden daarvoor. Nu had ik lang daarvoor al gedacht dat ik de 30 niet zou halen of 33  en 40, maar ook al die keren heb ik mij zelf heftig teleurgesteld. Ik werd gewoon 30, 40, ja zelfs 50.
Ik haalde zelfs mijn vervroegd en gewoon pensioen met 60 en 65.
En nu ben ik 67. Aan 64 hebben de Beatles nog een liedje gewijd, maar 67 vind ik helemaal dubbel niks. Gade vindt het ook, en terecht, oud klinken. 67 is al bijna 70. Goed, als je het in een overlijdensadvertentie leest heb je de neiging te zeggen dat iemand die op zijn 67e overlijdt nog best jong is. Maar wat is jong? Jong is 20, vooruit 30 en voor deze en keer dan ook nog maar 40. Maar 67 is gewoon oud. Natuurlijk ben je net zo oud als je je voelt. En toegegeven, de geest sprankelt nog van tijd tot tijd. Maar dat verrekte lijf. Een karrenvracht aan pillen houdt het nog een beetje in het gareel en aan de gang.
Nee, ik vind 67 een leeftijd van niks.
Straks komt de visite. Er zal gezegd worden dat ik er goed uitzie, anderen zullen vragen of ik me niet moe voel. De een zal zeggen dat ik voor mijn leeftijd nog goed bij loop, de ander zal me vertellen dat de jaren toch wel beginnen te tekenen. En er zal gezongen worden van ‘Lang zal ie leven’. Maar dat lang leven wordt ook steeds korter. 67, het is helemaal niks. Wacht maar eens tot ik 70 word! Hiep, hiep hoera!