Niks

We hadden het duidelijk met elkaar afgesproken. We zouden dit jaar niks aan Sinterklaas doen. Geen cadeautjes, geen gedichten en al zeker geen surprises. Te veel gedoe. Nee gewoon gezellig met elkaar eten bij Ex met zoon en dochter en Gade en ik. Wij zouden iets lekkers voor bij de koffie na meebrengen. En dat zou het dan zijn. Een gezellig avondje.
Het weekend daarvoor ging het al fout. Gade wilde toch wat kleine cadeautjes kopen, want ze wist zeker dat Ex dat ook zou doen. Dat deed ze elk jaar al en wij eigenlijk ook. Natuurlijk zou ik zoals elk jaar  voor iedereen weer een groot Decemberkraslot kopen. Al vond ik dat eigenlijk geen cadeautje. Dat was gewoon een traditie. Dus hield ik me wel aan de afspraak om geen cadeautjes te doen. De rest van het gezelschap schond de afspraak van harte en had zijn best gedaan allerlei prullaria te kopen. Sommige voorzien van een gedicht van wel twee regels lang. En ik had mij gistermiddag nog gestort op een lang gedicht van ruim 500 woorden dat begon met de mededeling dat Sinterklaas toch was gezwicht voor het maken van een gedicht.
En zo werd het toch nog een echte pakjesavond, terwijl we eigenlijk niks zouden doen. Pakjesavond, een echt Hollandsche traditie. En bijna niet uit te leggen. Tal van onverklaarbare gebruiken die nog steeds bloedserieus worden genomen. Ook bij ons begon de avond met een bons op de deur. Iedereen zag dat Zoon dat deed en toch riep iedereen: “OOOhh” en begonnen vijf volwassen mensen, waarvan een paar al AOW’er, te zingen dat Sinterklaasje wel binnen kon komen met zijn knecht. De cadeautjes waren van een hilarische niksnuttigheid. Maar daar ging het helemaal niet om. Die cadeautjes waren er vooral om na het laatste pakje met ons vijven te kunnen galmen van “Dag Sinterklaasje” en “Luister naar ons afscheidslied.” Hoe zo is Sinterklaas een kinderfeest? De gemiddelde leeftijd van ons gezelschap lag ruim boven de 50. Maar nog zo jong van harte. “Dank u Sinterklaasje.”