Nieuwjaarswens

Ik blader in het archief en lees wat ik precies een jaar geleden schreef. Op een paar details na zou ik het bericht van toen zo kunnen overnemen al kwam Drenthe in plaats van Frankrijk als vakantieoord. Misschien is dat wel het meest kenmerkende van het afgelopen jaar.  Mijn fysieke wereld werd wat kleiner. Ik hoef niet meer zo nodig ver weg. Maar wat daar voor in de plaats kwam is minstens net zo avontuurlijk, zo verrassend. Door de geringere mobiliteit is er veel meer tijd gekomen voor reflectie, nadenken, peinzen. Het is een ontdekkingstocht waar op de een of andere manier veel meer ruimte voor is gekomen. Misschien omdat ik geen buitengewoon ambtenaar van de burgerlijke stand meer ben. Een carrière die ik met een hoogtepunt, het huwelijk van Zoonlief met S op 20 mei afsloot. Ik stopte ook met het Nimweegs Dictee, ook een mooi, een heel mooi einde. En ik geniet van de besluiten om op te houden. Besluiten die ruimte geven om verkenningen uit te voeren naar de randen van het bestaan. Wat er misschien toch nog bestaat, misschien ook niet. Verkenningen die tijd en ruimte te boven gaan. En soms lijk je dan dingen even te begrijpen om ze bijna op het zelfde moment weer te betwijfelen, van vraagtekens te voorzien, ja zelfs weer te ontkennen. Zoeken naar, ja naar wat? Misschien naar een onvermoede heelheid die ergens toch te vinden moet zijn. Ergens moet het toch allemaal kloppen, zijn zoals het bedoeld is met ups en downs, heel en kapot, goed en slecht, mooi en lelijk, oorlog en vrede, liefde en haat. Ja, met misschien wel veel liefde , heel veel liefde.
Daar is het afgelopen jaar een aanzet toe  gegeven. Met dank aan het klooster in Huissen, een soort platform waar bijgetankt kan worden, inspiratie wordt opgedaan en af en toe het idee post vat dat er meer is dan weer 365 nieuwe dagen, gevat in 2018. Dagen overigens waarvoor ik u, maar zeker ook mijzelf, het allerbeste toewens. Zalig Nieuwjaar.