Nepparlement

Het is nog maar een paar dagen geleden dat de grote baas van een éénmanspartij het Nederlandse parlement betitelde als ‘nepparlement’. Nu mag je als parlementariër bijna alles zeggen, je bent onschendbaar, maar dat betekent niet dat je dan ook automatisch gelijk hebt. Volgens die meneer ben je ook alleen maar een echt parlement als je precies doet wat het volk wenst en wat het volk wenst weet hij als enige. Zegt hij. Dus hij is de enige echte volksvertegenwoordiger samen met de door hem aangevoerde meute sprekende poppen, die precies zeggen wat hij hen influistert. Totdat ze niet meer met, maar bij hem weg lopen en een eigen splinterfractietje vormen. Nu leef ik nog steeds in de misschien ijdele veronderstelling dat het parlement een heuse volksvertegenwoordiging is. Ik ga toch niet voor niets trouw naar de stembus als mij dat gevraagd wordt. En zo wordt het parlement gevormd. Om de verhoudingen goed weer te geven zouden er misschien een aantal zetels onbezet moeten blijven, om aan te geven dat een fiks percentage van de stemgerechtigden het allemaal niet zo serieus neemt en zijn stem verloren laat gaan. Dus hoe gebrekkig het soms misschien ook allemaal functioneert, het werkt toch wel. In mijn achterhoofd hou ik dan altijd Churchills uitspraak: “Twee hoeraatjes voor de democratie, drie is te veel.” Democratie, een woord waarvan ik vraag of Wilders weet hoe je dat schrijft. In zijn eigen beweging moet hij daar in ieder geval weinig van hebben, zeg maar gerust niets. Hij houdt de touwtjes sprak in handen.
Dat bleek de afgelopen dagen weer eens toen de vertegenwoordigster van zijn beweging (ik weiger het een partij te noemen)  in de Eerste Kamer in navolging van haar grote leidsman zich weer eens uitliet en daarbij de Tweede Kamer als “nep-volksvetegenwoordigers” kwalificeerde. Ik kon mij niet aan de indruk onttrekken dat zij een oortje in had en klakkeloos herhaalde wat haar van hogerhand ingefluisterd werd. Zij verkondigde dat de echte volksvertegenwoordiger opkwam voor wat de Nederlander wilde.En wat die Nederlander wilde wist alleen zij en haar beweging en daarom was de rest maar een nep-vertegenwoordiger van die Nederlander.
De voorzitter van de Eerste Kamer ging het te ver en smoorde het debat naar mijn zin iets te vroeg. Senatoren beten van zich af. De democratie op zijn best. Met al zijn forts en al zijn makken.