Nepal

Ik weet niet of de mensheid te verdelen is in reizigers en thuisblijvers. En mocht dat wel zo zijn dan is de vraag tot welke categorie ik zelf zou behoren. Ik denk dat ik eerder een thuisblijver dan een reiziger zou zijn. Het is niet zo dat ik niet veel gereisd heb. Twintig keer Rusland, een keer of vijf Nicaragua, ik zag het Panamakanaal, bezocht Japan en Taiwan en was een aantal keren in Prievidza. Dat ligt in Slowakije. Maar dat alles is een opsomming van de dienstreizen die ik maakte. En dienstreizen zijn eigenlijk gewoon werk, maar werk mag leuk zijn, zoals een vroegere chef placht te zeggen.
Mijn vakanties beperken zich tot Europa. En dat durf ik nauwelijks reizen te noemen. Want wat is Europa nou op de wereldbol, een vlekje van niks. Frankrijk, Spanje, Italië, Engeland, je bent zo weer thuis. Dat kun je geen reizen noemen.
Ik heb nooit de aanvechting gevoeld om met of zonder rugzak de weidse verten te verkennen. Ik smachtte nooit naar Indonesië, India of Nepal, Nieuw-Zeeland of de andere kant op naar Peru of Bolivia. Ik ken niet die drang die sommige mensen hebben naar verweg en nog verderweg. Naar overnachtingen in schamele hostels en voettochten over wankele bergpaadjes. Gade zou de Himalaya wel eens in het echt willen zien. Ik niet. Gade is bang dat ze daar nu te oud voor is. Ik ben dat zeker, maar voelde me al heel jong daar veel te oud voor. Als het om avontuurlijke natuur gaat dan heb ik aan National Geographic genoeg. En dat bestempelt mij definitief tot een thuisblijver.
Ik zal nooit in Nepal komen. Als thuisblijver zag ik er de laatste dagen heel veel van. Hoe de natuur daar huishield.  Ik moest denken aan die slogan die reclamemakers voor Zuid-Limburg gebruikten: Je zult er maar wonen. Ik hoef er zelfs niet even naar toe, zeker nu niet. Het land zit niet te wachten op pottenkijkers, maar op hulpkrachten.  Ooit zullen er weer toeristen welkom zijn. Nu even niet. Laat de reizigers nu maar even thuisblijven. Het gironummer is 555.