Neef

Zij heeft een neef in Canada. Jarenlang was zij zich daar eigenlijk niet van bewust. Als we het over familie hadden dan was er vooral het verhaal van enig kind zijn, geen broers of zussen en van familie die ze niet of nauwelijks zag. Een enkele oom, waar we twee keer per jaar mee gingen eten, maar met zijn zonen, haar neven was er nauwelijks contact. Het werd niet echt als een gemis ervaren, zo gaan die dingen nu eenmaal. Familiebanden schrijven hun eigen verhaal. Soms met gekalligrafeerde hoofdletters, soms met nauwelijks te ontwaren potloodkriebels.
Een jaar of wat geleden struint zij wat rond op Facebook.  En daar komt zij via een kringelweggetje een haar bekende naam tegen. Een oer-Hollandse naam, de geboortenaam van haar moeder, maar wel van iemand die in Canada woont. En heel langzaam komt een oud verhaal weer boven, het is alsof een vaag beeld weer wat duidelijker wordt, zoals je de wasem van een spiegel veegt en het beeld weer helder wordt. Er wordt een berichtje naar overzee gestuurd. Of hij misschien degene is waarvan zij zich vaag herinnert dat die als lid van het gezin van haar oom destijds, 57 jaar geleden, naar Canada is geëmigreerd. Zij was 6 jaar toen dat gebeurde, een leeftijd waarop herinneringen zich niet altijd ankervast in het geheugen zetten, langzaam verdampen en bijna vergeten raken.
Berichtjes vliegen de oceaan over. Hij is inderdaad haar volle neef, zoon van de broer van haar moeder.Twee van zijn zonen wonen inmiddels in Nederland en hij meldt dat hij over een tijdje ook voor een huwelijksvisite hier naar toe zal komen. Dan moeten ze elkaar zeker ontmoeten.
Gisteren kwam hij met zijn Canadese echtgenote op bezoek. Neef en nicht die van elkaars bestaan nauwelijks meer weet hadden, trekken de familiebanden aan. De geschiedenis wordt opgepoetst, herinneringen bevestigd. In het familieboek kan een nieuw hoofdstuk worden bijgeschreven. In twee talen:
Ik heb een neef in Canada, I have a cousin in Canada.