Namaak

Het stortregende. En er werd nog veel slechter voorspeld. Geen wonder dat de Blijde Incomste als optocht werd afgelast. De kostbare en prachtige replica’s van middeleeuwse kostuums zouden door de hoosbuien te veel schade kunnen oplopen. Eigenlijk zou ik samen met Pieter Roelofs op de Grote Markt de stoet van commentaar voorzien. Maar dat was nu niet nodig. Er was geen stoet. Er kwam een opstelling, een aantal tableaux vivants, in de St.Stevenskerk, die naar de koster mij verzekerde zo’n 1500 belangstellenden trok. Ik ben niet wezen kijken, maar besloot met vrouwlief naar de film te gaan. Toen wij onze fiets in de stalling zetten, raakten we kort in gesprek met de bewaker. Opvallend trouwens hoe vriendelijk en klantgericht de bewakers van de overdekte stalling aan het Mariënburg zijn. Ja, hij begreep ook wel dat de Incomste was afgelast. Al die dure kleding. Maar daar had hij wel een oplossing voor. Ze zouden die kleding moeten namaken! De namaak zou wel tegen een buitje kunnen. Zo getrouw aan de originelen is de kleding dus dat ze als authentiek middeleeuws wordt beleefd. Een groter compliment is voor de makers nauwelijks te geven. Goede nep is dus echt. Slechte nep valt door de mand.
Dat was het geval bij de film die we zagen. Io sono l’amore. Ik ben de liefde. Maak dat de kat maar wijs. Mooie plaatjes, ja, maar een cliché-verhaal, zo over de top dat het nergens geloofwaardig werd. Er werd goed geacteerd, maar het was met het drama wel. Moeders raakt verliefd op vriend van de zoon, vaders imperium zakt in elkaar, dochter blijkt ook nog eens lesbisch en zoon komt door moeders toedoen om in het zwembad. En dat in twee uur tijd, met ook nog heel veel shots van bloemetjes, bloteriken  en een duizelig makende rondtollende camera. Pure namaak van niks. Dat is twee keer niks.