Nazorg

Telefoon. Ik meld me met mijn naam. Aan de andere kant ook een naam, die ik nauwelijks versta en nu al weer vergeten ben. De stem vraagt of ik Johan Roelofs ben. Ik zeg dat dat mijn eerste doopnaam is, maar al mijn levensjaren Jan genoemd wordt. De stem aarzelt. Maar of ik dan wel op 22 december 1945 geboren ben. Dat kan ik bevestigen. Dan vraagt hij of ik in januari 2008 aan mijn halsslagader geopereerd ben. Ik blijf even stil en waarschijnlijk hoort hij daarin mijn opkomende terughoudendheid. Hij verduidelijkt dan pas dat hij van het Canisius-Wilhelmina-Ziekenhuis is. Gerustgesteld, mijn onvoorwaardelijk vertrouwen in medicijnmannen komt weer onherroepelijk bovendrijven, vertel ik hem dat ik volgens mij op 28 december 2007 onder het mis ging. Een spannende ervaring, met louter plaatselijke verdoving. Maar in mijn relaas daarover is de interviewer nauwelijks geïnteresseerd. En dat van 28 december, moet hij toegeven, dat klopt. Het was destijds een spannende gebeurtenis, niet zonder risico. Ik maakte het welbewust mee en nu wil hij weten of ik sinds die tijd nog een beroerte heb gehad of hartklachten. Ik vertel hem dat ik geen beroerte heb gehad, maar dat mijn hartfalen zich van tijd tot tijd nadrukkelijk manifesteert. “Dat is mooi,” zegt de stem,  “dus geen beroerte.” Alsof het wegblijven van een beroerte en het louter hebben van hartfalen een felicitatie waard is. Hij vraagt nog eens , als om een bevestiging te krijgen of ik echt geen beroerte meer gehad heb. Ik vertel hem dat ik nooit een beroerte gehad heb. Een tia op mijn rechteroog, dat wel, maar geen beroerte. Ik dank nog elke dag de oogarts die dat ontdekte en mij doorzond naar de vaatchirurg. “Dus geen beroerte” bevestigt de stem nog eens en zegt dat het fijn is te horen dat het goed met me gaat. Het is maar wat je wenst te horen. Dan legt hij uit dat zijn telefoontje past in een nazorgtraject bij dit soort operaties. En neemt afscheid. Nazorg, telefonisch en dat na 4 jaar. Is dit nu de gezondheidszorg nieuwe stijl?