Nachtrust

Een ziekenhuisbed is een multifunctioneel apparaat. Het is in alle hoogtes verstelbaar. Voeteneind, middenstuk en hoofdeind zijn onafhankelijk van elkaar te verstellen. Het is wendbaar, waarbij een deel van het verplegend personeel, met name degenen die met het transport zijn belast, klaagt dat de bedden in de loop der jaren wel breder zijn geworden, maar dat de ziekenhuisdeuren nog dezelfde doorgang hebben als toen het gebouw opgeleverd werd. Dat vraagt veel aandacht en optimale stuurmanskunst.
Vannacht bracht ik weer in zo’n bed door. En ondanks de loftrompet die over het ziekenhuisbed te steken is, zijn er toch ook wat opmerkingen over te maken. Het hoofdkussen staat qua maat in geen verhouding tot de omvang van het bed. Dat betekent dat het bed daardoor veel korter wordt dan het in feite is en ik geregeld in klein gevecht ben met het schot bij het voeteneind. Het schot wint. Bovendien is het matras omkleed met een plastic laag, ja er kan tenslotte van alles gebeuren tijdens een ziekenhuisopname. Maar dat betekent wel dat een nacht in zo’n bed ook een wat zweterige aangelegenheid wordt, terwijl ook de luchtbehandeling niet zodanig is dat het lekker fris slapen is. Maar ik wil niet zeuren. Want eigenlijk heb ik best goed geslapen. Om kwart voor zeven komt de verpleger van dienst langs. Hij vertelt me dat hij vannacht diverse keren langs is geweest. Ik heb daar niets van gemerkt. Dus heb ik redelijk geslapen.
Nu is het wachten op het verlossend woord dat ik weg mag. Er is al een hartfilmpje gemaakt, er is bloed geprikt, nu nog het oordeel van de cardioloog.
Over een paar weken heb ik een afspraak. De meting van gisteren leerde dat er niet meer gedotterd of gestent hoeft te worden. Maar wat dan wel, dat zal ik horen. Zo dadelijk zal ik Gade bellen. Om me op te halen. Ik mag nu drie dagen niet fietsen, autorijden of zwemmen. Drie dagen rustig aan doen. Ik doe eigenlijk niets anders en dat bevalt me prima.