Naalden

Een dag om nauwelijks tijd te hebben voor een blog. De hele ochtend ging op aan het schrijven van de column die ik aanstaande vrijdag weer mag uitspreken bij het Geschiedeniscafé, ook nog wat geschaafd aan de toespraak die ik aanstaande zaterdag mag houden als ik mijn zoon in de echt verbind met wie nu nog mijn aanstaande schoondochter is, maar dan mijn echte schoondochter wordt en zo waar ook nog onze achternaam aanneemt. Leek de naam Roelofs tot langzaam uitsterven gedoemd, komt er zo maar weer een Roelofs bij.
Dat was dus de ochtend, toen nog even naar het staartje van de huldiging van Feyenoord gekeken, geconstateerd dat ik dat beter had kunnen doen door eerst de vleeswaar voor mijn middagboterham weer in de koelkast te zetten. Nu heeft onze Harrie of een van de buurkatten zich aan de biologische kipleverworst te goed gedaan.
Het werd hoogtijd naar mijn afspraak met mijn arts-acupuncturist te gaan, die constateerde dat er nog een virusje actief was. Zij praat bijna liefdevol over die te verdelgen dingen, die even streng maar rechtvaardig moeten worden aangepakt en verdreven. Vitamine C raadt zij aan en prikt in mijn rug ook nog 13 naalden. “Helpen ook een beetje bij het lopen.” Ik lig op mijn zij. “Ga maar even lekker slapen, maar wel stil blijven liggen, in ieder geval niet op je rug.” Ja, mijn arts heeft het beste met mij voor. Zij is de deur van de behandelkamer nog niet uit of ik val in een verkwikkend middagdutje vol met vlugge dromen. Ik voel de naalden pas weer als zij ze naar ik hoop alle dertien weer verwijderd. Als ik weer naar de auto loop gaat dat makkelijker . Heb geen flauw idee of dat van lange duur zal zijn.
Het is al ver in de middag. Zal ik nog een stukje schrijven of er het vandaag maar bij laten zitten? Ik weet dat ik van dat laatste niet echt gelukkig word. Aan de slag, het is nog niet te laat.