Naaktslakken

Vrijdagavond is vaak ons filmavondje. Sinds een paar weken zijn er in de stad meer mogelijkheden. Monique Hendrickx opende Villa Lux. Villa Lux is gevestigd in het pand waar vroeger O42 in zat en waar het gebeurde. Theater, debat, eten, ontmoeten. Daarvoor in de plaats kwam LUX en O42 ging dicht. En nu is het weer open, want LUX had meer ruimte nodig. De film die we wilden zien, draaide in Villa Lux. We bestellen telefonisch kaartjes voor de “Met blote voeten op naaktslakken”. In het Frans klinkt dat wat smakelijker: “Pieds nus sur les limaces”. Ik ben goed bekend met naaktslakken. Als het seizoen daar is, is onze tuin vergeven met deze glibberbeesten, sommigen bezoeken zelfs af en toe onze keuken.
Een half uur voor aanvang moeten wij de kaartjes ophalen. Het restaurant van Villa Lux is vol. Niet met filmgangers. De aardige film trekt maar 9 bezoekers. Maar met eetgasten waarvan er veel net daarvoor een praatprogramma over Nijmeegs politiek hebben bezocht. En zo wordt weer eens bewezen dat Villa Lux gewoon  O42 2.0 is. Zelfde mensen als jaren geleden, alleen allemaal even veel jaren ouder geworden als O42 dicht was. Het barst van de wethouders en oud-wethouders, bestuurders van stichtingen, vastgoedhandelaars, ambtenaren, waaronder een fiks aantal oud-collega’s. Al praatjes makend ga ik rond. Ik bevind me altijd wel in dit soort entourages, die zich zelf serieuzer nemen dan dat ik me zelf doe. Ik voel me dan vaak een hofnar. Ik zie hoe zij al jaren met elkaar de ander en zich zelf bevestigend  omgaan. Ik observeer ze, becommentarieer ze maar maak er tegelijk ook deel van uit. Ik ben als de twee hoofdpersonen uit de film in een: de ongebondene en de traditionele. Gade heeft dat dubbele in mij helemaal door als ik haar vertel hoe ik dat gezelschap zie. Als een stel naaktslakken in de achtertuin. “Maar je hoort er ook graag bij”, zegt ze. Ik kan het niet ontkennen.